Mireille Pool (45)

Portret – Mireille Pool (45) woont in een huis dat ‘op is’. Ze heeft alle instanties al over de vloer gehad, en een fikse huurverlaging gekregen. Maar ze zit nog steeds met schimmel, houtrot en tocht.  Haar huur is €509, nu betaalt ze tijdelijk €204.

‘Het is echt kamperen in dit huis.’ Mireille Pool leidt ons rond in haar woning in Amsterdam West, een klein appartement waar ze bijna 19 jaar met haar twee kinderen woont. ‘Het is nooit goed geweest.’

Schimmel in de keuken, slaapkamer en douche, een muur met zo’n grote scheur dat die kraakt en beweegt als je er tegenaan duwt, houtrot, loszittende verwarmingsbuizen, half schilderwerk, tocht, een keukenblok waar de deurtjes vanaf vallen. Ze wijst op grote gaten in de gangmuur en de badkamer. ‘Alles wat we ophangen, valt er weer vanaf. Het huis is op, het wil niet meer.’

In de woonkamer zit een groot gat in het plafond. ‘Ruim een jaar had ik hier een lekkage, die drupte op het stopcontact, dat ik met van alles heb geprobeerd heb af te plakken. Levensgevaarlijk. De plafondplaat is eruit gevallen. Pas toen ik een filmpje van de lekkage stuurde, zijn ze het dak komen repareren.’

Het keukenblok zat er al in toen Mireille er kwam wonen. Pas toen de Huurcommissie huurverlaging oplegde onder meer omdat het blok ‘aan het einde van zijn levensduur’ was, ging de verhuurder deurtjes vervangen. ‘Ik zie die man, de aannemer, nog staan, zegt Mireille. ‘Hij had de opdracht gekregen de nieuwe deurtjes met de oude scharnieren en schroeven op het oude blok te installeren. Hij wist niet of het zou houden, zei hij nog. Hij is gewoon zelf naar de winkel gegaan om nieuwe scharnieren te kopen. Die heeft hij uit eigen zak betaald.’

Het contact met Rappange, de verhuurmakelaar, is ronduit slecht. ‘Het is een gevecht, gevecht, gevecht. Ik kan mailen, bellen, ze reageren niet of traag of doen half werk. De keer dat de opzichter langskwam, relativeerde hij alles of ik krijg er de schuld van. Als de Huurcommissie zegt dat ze die buizen in de keuken moeten vervangen, plakken ze er blauwe tape omheen. Ze proberen het gewoon. En dan meteen een brief sturen dat de huur weer verhoogd wordt. Pas toen ik naar de Huurcommissie stapte, hebben ze de buizen vervangen. Daarvoor heb ik twee jaar met emmertjes gesleept.’

‘Het is zo’n vochtig huis. Als je was ophangt, ruikt het eerst fris en daarna muf.’ Op de muur waar het bed van haar kind staat, is een groot stuk behang verdwenen. ‘Daar zat een enorme plek schimmel, van een lekkage in de keuken. Ik werd er misselijk van.’

‘We proberen het echt wel. We hebben geschilderd, ik heb gaten gevuld, met snelcement de vloer gerepareerd, de schimmel weggewerkt, de keukenlade gemaakt, een kat genomen tegen de muizen, de WC pot vervangen.’ De deur die twee keer uit zijn voegen schoot en op haar hoofd terecht kwam (‘twee bulten’) probeerde ze zelf weer vast te schroeven. ‘Maar alle plugjes en schroeven laten los.’ Ze lacht erom: ‘Allemaal in die deur gevallen.’

Mireille heeft alle instanties op bezoek gehad. Stichting !WOON, de GGD, de gemeentelijke Bouw en Woningtoezicht, de Huurcommissie. ‘De GGD kwam alleen voor de schimmel, maar belde ter plekke de gemeente, zo schrok ze van dit huis.’ Bouw en Woningtoezicht is een handhavingstraject gestart en heeft Rappange vervolgens aangeschreven op laste van een dwangsom, omdat de verhuurder de gebreken niet verhielp. Dat was in 2018. Vorige week was de eindinspectie, volgende week is de zitting met de Huurcommissie.

‘Ik ben niet bang voor de verhuurder, ook niet om mijn huis kwijt te raken, maar ik ben wel moe en gestressed. Daarom ben ik vaak bij mijn moeder in de Bijlmer. Als het kan, ben ik hier weg. Maar waar moeten we heen, ik heb weinig inkomen en ben ook vaak ziek. We doen niks meer aan het huis, kopen ook niets meer. Dit is niet hoe je wilt wonen, waar je een mooi nieuw bankstel plaatst of vloer neerlegt.’