TV NL EN

IDFA: Darkness There and Nothing More

Regisseur
Tea Tupajic
Speeltijd
88′
Land
Nederland, Kroatië
Taal
Engels
Ondertitels

Filmmaker Tea Tupajic was zeven jaar oud toen de burgeroorlog in voormalig Joegoslavië haar geboorteplaats Sarajevo bereikte. De littekens die de strijd achterlieten, spelen een belangrijke rol in haar artistieke werk. Ze vroeg aan Dutchbat-veteranen Frank en Harm om een nacht met haar door te brengen. In een lege theaterzaal zien ze het langzaam donker worden. Tupajic wil antwoorden op pijnlijke vragen, maar probeert ook iets in beide mannen los te maken wat haar hoop kan geven.

Een vrouw, een man en een camera: dat is de simpele opstelling waarmee Darkness There and Nothing More in deze twee ontmoetingen alle aandacht gericht houdt op woorden, gebaren en handelingen, die vaak in strakke beeldkaders worden gevat. Die tonen twee werelden die, ondanks het gedeelde verlangen naar een vorm van verlossing, niet samen willen komen. Harm draagt een enorm schuldgevoel met zich mee, terwijl Frank volledig is afgesneden van zijn emoties. Tupajic probeert uit te leggen dat niemand in haar omgeving, hoewel ze in leven bleven, de oorlog echt heeft overleefd. Gaan ze elkaars verdriet ooit begrijpen?

English

Filmmaker Tea Tupajic was seven years old when the civil war in the former Yugoslavia reached her hometown Sarajevo. The scars the war left play a major role in her work as an artist. She asked Dutch war veterans Frank and Harm to spend a night in conversation with her. The empty theater gradually darkens. Tupajic wants answers to some painful questions, but she also tries to discover something in the two men that can give her hope.

A woman, a man, and a camera: through this simple set-up, Darkness There and Nothing More concentrates all attention onto the words, gestures, and acts in these two meetings, often captured in tightly framed shots. Despite a shared longing for some kind of deliverance, the frames show a dialog between two worlds that simply won’t combine. Harm carries a huge sense of guilt, while Frank is entirely locked off from his emotions. Tupajic tries to explain that none of her family and friends, despite being alive, really survived the war. Are they ever going to understand each other’s grief?