Het verkeer raast voorbij alsof er niets is gebeurd. Maar langs de weg smeulen de puinhopen en zweven de blushelikopters. Het is na tien minuten het eerste concrete beeld dat deze documentaire toont van de verwoestende explosie die op 4 augustus 2020 plaatsvond in de haven van Beiroet. En die tot dan slechts indirect aanwezig is in de film – in het kapotte raam waar een man naast staat te roken, de geluiden van scheepshoorns en sirenes in de verte.
Octopus is een bedachtzame getuigenis van de nasleep van die explosie. Eerst is er de verstilling. Strak gekadreerde shots tonen de bewoners die zwijgend voor zich uit staren in hun huizen waar de ramen uit de kozijnen zijn gesprongen. Beelden van de lege straten, waar de schokgolf de auto’s heeft ingedeukt en de muren afbrokkelen, vormen voorzien van een ambient score een elegie. In de tweede helft maakt die verstilling voorzichtig plaats voor een nieuw begin. Spelende kinderen vullen de straten, er klinken geluiden van wederopbouw. De stad richt zich op en de mens veert terug.
English
| Traffic rushes by as if nothing has happened. But beside the road, the rubble is smoldering, and firefighting helicopters are circling overhead. Ten minutes in, this is the first specific image we see of the devastating explosion that took place on 4 August 2020 at the Port of Beirut. Until this point, its presence in the film has been indirect—a man smoking beside a broken window, the distant sounds of ships’ horns and sirens. Octopus is a thoughtful testimony to the aftermath of the explosion. First there is the stillness. Tightly framed shots show residents staring silently in houses with shattered windows. Shots of empty streets, with crumbling walls and cars dented by the shockwave, form an elegy accompanied by an ambient score. In the second half, stillness cautiously makes way for a new beginning. Playing children fill the streets, and there are sounds of reconstruction, the city starts to regenerate and human resilience emerges. |
