Er was muziek en wijn, maar er waren ook injectienaalden: kratten vol objecten van een plaats delict worden uitgestald op een tafel. Deze geestige maar sinistere openingsscène zet de toon voor Feast, de eerste lange speelfilm van Tim Leyendekker. Uitgangspunt is de verontrustende Groningse hiv-zaak, waarbij mannen tijdens feesten met voorbedachten rade werden gedrogeerd en geïnjecteerd met besmet bloed.
Feast is Leyendekkers eigen compromisloze proces van waarheidsvinding, langs diepe primaire emoties als lust, agressie en de behoefte aan geborgenheid. Leyendekkers elegante en vernuftige film is als een stevige omhelzing waarbinnen verwondering plezier, verontwaardiging en afschuw alle ruimte krijgen. Elke gedachte krijgt haar eigen vorm. Verruimde drugsgebruik behalve de geest ook de wil? Kan instemming elastisch zijn?
Theatrale monologen gaan moeiteloos over in het documentaire gestileerde alledaagse. De schuldigen worden bevraagd en aangemoedigd om na te denken over hun daden. Soepel bewegen toon, ritme en kleur mee met verschillende perspectieven en dimensies. De locaties variëren van een sober conventioneel Hollandse woonkamer en een microbiologisch laboratorium tot een strand bij zonsopkomst. Ook verwijzingen naar Plato vinden hun plek. Tijdens de diens feestmaal Symposium wordt gefilosofeerd over oorsprong, aard en doel van Eros en vriendschap. Waar eindigt persoonlijk genot en begint de invasie van de ander? Kant het zijn dat een agressor slechts zocht naar een gevoel van thuiskomen?
