Ruud Leenhoven (50)

Portret – Licht/geluidstechnicus AYA, Dansmakers, Zaantheater, chauffeur, zzp’er, woont in Watergraafsmeer, alleenstaand, 3 poezen. Huur en zorgtoeslag, niks van de gemeente. Verdient gemiddeld 1000 euro netto per maand.

“Na de financiële crisis is mijn vak veranderd. De commerciële klussen verdwenen uit de agenda en m’n dagloon ging omlaag. Ik moest met twee personen het werk van vier doen. Het werd sappelen en ik kwam vast te zitten in betalingen en kreeg schulden.

In 2014 kreeg ik een burn-out. Ik kende mezelf niet meer, heb acht maanden op de bank gelegen. Ik kreeg een overbruggingskrediet, maar ik moest voldoen aan de bijstandsnorm en niet meer dan 2000 verdienen. Ik heb mijn hele bedrijf gesloopt om dat bedrijfskrediet te krijgen. Ik was echt pissig over die vermogenseis. Sindsdien heb ik geen buffers meer. Ik haal er net bijstandsniveau uit. Het is geen vetpot. Als het wat minder gaat, dan eet ik even geen roomboter, of een maand geen vlees. Voor mijn katten koop ik bulk in. Een stadspas heb ik niet. Ik zou niet eens weten of ik er recht op heb, heb het niet uitgezocht. Moet je weer naar zo’n instantie, en je hele hebben en houden op tafel flikkeren.

Sinds januari 2016 werk ik weer fulltime, mijn telefoon gaat weer wat vaker, ik hoef niet meer met mezelf te leuren. Vroeger, toen het geld nog tegen de plinten klotste, verdiende ik 300 per dag, nu moet ik echt knokken om 250 los te krijgen. Ik ben weer redelijk nu, maar nog niet helemaal. Een gezond bedrijf betekent dat je een tegenslag kan opvangen. Dat kan nog niet. Mijn stofzuiger is eergisteren ontploft. Een nieuwe kost zo 100 euro.

Ik ben zzp’er, dus krijg geen aanvullende ziektekostenverzekering. Maar ik ben een ondernemer die net de bijstand bij elkaar weet te verdienen. Het zou geen verschil moeten maken hoe je je geld hebt verdiend. De gemeente zou ook één loket voor ondernemers moeten hebben, met mensen die snappen hoe een zzp-bedrijf in elkaar steekt. Ik ben mijn diensten die ik aanbied, ik ben geen groot concern.

Ik heb bijstand gehad en daar een trauma aan overgehouden. Met zo’n maatschappelijk werkster, die me vertelt dat ik moet stoppen met mijn bedrijf. Dat ik moet stoppen met dromen en moet gaan inpakken in de fabriek. Maar ik wil dat theater in, dat is mijn drive. Mijn werk geeft me voldoening, je moet doen wat je leuk vindt. Het gaat ook om vertrouwen in jezelf terugkrijgen, je zelfbeeld stort op een gegeven moment in. Je moet jezelf een schop geven. Dat heb ik wel moeten leren.”

Herken jij je in dit verhaal? We gaan graag met je in gesprek. Laat het ons weten via livejournalism@debalie.nl

Over de balie live journalism

Waar Amsterdammers de hoofdrol spelen

Amsterdam. De stad die met de dag welvarender wordt, maar waar toch niet iedereen meekomt. Waar het succes op de stoep ligt, maar de kloof tussen arm en rijk alsmaar groeit. Het komend jaar duiken we samen met jou in de verhalen van de stad. Want wie kan deze ontwikkelingen beter duiden dan de Amsterdammer zelf? We gaan met je brainstormen, we publiceren journalistieke verhalen en brengen tot slot alles samen in verrassende theatervoorstellingen. Want wij geloven: verhalen moet je tot leven wekken, in de journalistiek en op het podium.