TV NL EN

“Vroeger ging het om geld, om status en kleren”

Door
Live Journalism

Artikel – James (27) is eigenaar van een tattooshop en werkt als Credible Messenger met jongeren.

Als kind had ik geen makkelijk leven. Ik heb in jeugdgevangenissen gezeten, en ook in een jeugdzorginstelling en een volwassen gevangenis.  De geboorte van mijn dochter bracht me op het rechte pad. Mijn toenmalige vriendin zei dat ik een besluit moest nemen: Wilde ik mijn dochter zien opgroeien? Ja, dat wilde ik. In de gevangenis was er geen luxe, geen netflix zoals nu. Boeken bestellen mocht ik wel. Dus huurde ik tattoo boekjes, ik kon goed tekenen. Nu heb ik een tattoo shop.

En ik ben Credible Messenger bij Adamas. Een netwerk van ervaringsdeskundigen, criminologen, psychologen en andere professionals. Hier zet ik me onder andere in voor criminele jongeren, ik geef ze perspectief. Die jongeren hebben vaak al zo veel instanties meegemaakt. Hulpverleners die een paar jaar een opleiding hebben gedaan maken een prachtig plan voor zo’n jongere. Maar zij kennen het straatleven en de trauma’s van zo’n jongere niet. Wij kennen de frustraties, woede en ambitie. Wij zijn geworteld in de wijken en kunnen daardoor makkelijker een brug slaan. 

Met één uur per week bereik je niet genoeg. Jongeren hebben iemand nodig die écht naast ze staat

De jongeren met wie ik werk zitten soms in de top600, in de drugscriminaliteit of hebben te maken met wapengeweld. Het zijn jongens, maar ook meiden. De afgelopen jaren is de jeugdcriminaliteit echt veranderd. Van wat ik hoor is er minder criminaliteit, maar de daden zijn harder. Dat komt ook door het groeiende drugsnetwerk, en door de drill-scene. Jongeren zijn ook steeds meer online, daar zien ze ook bepaald gedrag. Vroeger ging het meer om geld, nu gaat het vooral om eer, om status en kleren. 

Sommigen hebben nog een huis of komen snel weer aan een baan als ze uit de bajes komen. Maar de meesten moeten echt hun persoonlijkheid opnieuw vormen. Dat is lastig als je geen netwerk om je heen hebt. Tegen zo’n jongere zeg ik: ik sta in jouw leven. Maar ze mogen ook in mijn leven. Ik begeleid bijvoorbeeld een jongen met bindingsangst. Het heeft drie maanden geduurd voordat ik goed contact met hem had, hij dacht steeds: je gaat me toch weer verlaten. Zo’n jongen neem ik dan mee naar een congres waar ik moet spreken in Spanje. 

Het gaat om kleine dingen: als een jongen een eerste stagedag heeft gehad, dan vraag ik hoe het was. Ook al is het buiten kantooruren. Met één uur per week bereik je niet genoeg. Jongeren hebben iemand nodig die écht naast ze staat, een soort familieband opbouwt. Ik ben 24/7 bereikbaar. Ook met jongeren die nu op het goede pad zijn heb ik nog steeds contact. Mijn boodschap naar zo’n jongere is: ik verlaat je niet

Dit verhaal verscheen eerder in Mug Magazine.

Foto: Elmer van der Marel