In mei 2013 verschijnt de vijfde editie van de ‘bijbel' voor psychiaters en psychologen, de Diagnostic and Statistic Manual for Mental Disorders (DSM). De DSM is een universeel handboek met een indeling van psychische problemen, vooral bedoeld als een instrument dat wetenschappers in staat stelt om op systematische wijze, op basis van symptomen, onderzoek te doen naar diagnoses en behandelingen. DSM-classificatie In de praktijk blijkt een DSM-classificatie echter ook van belang voor cliënten (‘ik heb ADHD’ of ‘Ik heb PDD-NOS’) en hebben de zorgverzekeraars een DSM-diagnose verplicht gesteld voor vergoeding. De status van de DSM is daarmee veranderd van een handboek waarmee onderzoekers uit verschillende landen weten dat ze een zelfde soort patiëntenpopulatie bekijken, naar een ijzeren wet. Staat jouw probleem niet in de DSM, dan héb je dus geen probleem, en hoef je op feestjes of bij je verzekeraar niet op compassie te rekenen. Wat zijn de gevolgen van het uitdelen van DSM- etiketten aan cliënten? Wat komt er eigenlijk eerst: de pil waar de farmaceutische industrie een psychiatrische aandoening bij zoekt, of de problemen zelf? Oftewel: wordt het probleem bij de behandeling gezocht, of andersom? Martijn van Calmthout gaat in gesprek met deskundigen en een samensteller van de DSM5, die in de loop van mei gepubliceerd wordt. Met o.a:
– psychiater Jim van Os, KNAW-lid, verbonden aan de Universiteit van Maastricht.
– Rob Heerdink, farmaco-epidemioloog, verbonden aan de Universiteit Utrecht.
– Hilde Geurts, neuropsycholoog en autisme expert, verbonden aan de Universiteit van Amsterdam. – Joeri Tijdink Het KennisCafé is een co-productie van De Volkskrant, KNAW, science center NEMO en De Balie.
DUUR
minuten