Geen zicht op seksuele uitbuiting jonge vrouwen
Uit onderzoek blijkt dat maar een op de vijftig minderjarige slachtoffers van seksuele uitbuiting in beeld is bij officiële instanties. Mogelijke oorzaken zijn angst en aanhoudende terughoudendheid van slachtoffers om aangifte te doen. Bovendien hebben hulpverleners en politie weinig zicht op het online ronselen van slachtoffers. De onderzoeksredactie van De Balie, Live Journalism, deed een halfjaar uitvoerig onderzoek naar seksuele uitbuiting van meisjes en vrouwen in Amsterdam.
Op 11 mei gingen de journalisten van Live Journalism een gesprek aan met experts, ervaringsdeskundigen en verantwoordelijken. Orthopedagoog (Qpido, Ping) Myrna Cleef vertelde dat slachtoffers zich vaak helemaal niet als slachtoffer beschouwen. ‘Als je jezelf als slachtoffer ziet, dan moet er ook van alles. Je bent aan het overleven. Je komt in je vecht- vlucht- of bevries stand. Hierdoor erken je niet dat je slachtoffer bent.’
Ik moest bewijzen dat ik nee zei. Dat is mijn woord tegen het zijne. Zo’n zaak duurt jaren en ik blijf achter met mijn trauma.
Een van de slachtoffers
Ook Sara Dekker, expert en oprichter van de Safe Space Club, herkent dat. ‘Mensen, ook vanuit de gemeenten en projecten waar wij zijn aangesloten, zijn constant op zoek naar een manier om onzichtbare meiden zichtbaar te krijgen. Door op hele kleine signalen te letten, bijvoorbeeld.’
Een van de journalisten van Live Journalism is Zara Toksöz. Wat is haar kijk op het onderzoek? ‘Het is stuitend om te zien dat een groep uit de samenleving die professionele hulp misschien wel het hardst nodig heeft, de weg daar naartoe niet vindt. Het zijn meiden, nog geen 14 jaar oud, die pakketjes moeten rondbrengen of drugs dealen. Maar ook: gedwongen seks hebben in ruil voor geld. In garageboxen, hotels, of gewoon in woonhuizen. Dit gebeurt dagelijks in onze stad. Dat kan een meisje uit jouw klas zijn, de jonge vrouw in de tram, of een meisje dat je door het hotel uit ziet lopen.’
“Tijdens ons onderzoek spraken we met politie, hulpverleners, docenten, huisartsen en jongerenwerkers. Zij willen uitbuiting met de juiste intentie tegen gaan, maar er is niet voldoende maatwerk. Een gesprek dat mij het beste bijgebleven is, was met een slachtoffer. Ze vertelde aangifte te hebben gedaan en dit was haar reactie: ‘Ik moest bewijzen dat ik nee zei. Dat is mijn woord tegen het zijne. Zo’n zaak duurt jaren en ik blijf achter met mijn trauma.”