Marianne de Kuyper (41)

Portret – ‘We gaan niet uit eten of naar de bios en een wijntje of biertje kopen we in de supermarkt en dan gaan we in het park zitten’

Oproepkracht in de bediening bij een pizzeria en werkzaam als freelancer in de horeca. Getrouwd, man (45) is oproepkracht in de bouw, wisselend maandinkomen: verdienen samen netto ongeveer 2000 per maand en wonen samen op 28 m2 in de Staatsliedenbuurt, Westerpark.

“Ik werk sinds een maand weer in de horeca, als oproepkracht in de bediening bij een pizzeria, voor 11 euro bruto per uur. Nooit gedacht dat ik dat weer zou doen. Na mijn studententijd was ik zo blij dat ik daar vanaf was. Sta ik er nu weer! In 2009 kwam ik in Amsterdam wonen. Ik zat in onderhuur en had een WW-uitkering. Ik gaf dat wat ik aan geld had uit aan het volgen van yoga lessen en had daarnaast net genoeg geld voor crackers, rijst en linzen.

Ik solliciteerde een jaar lang zonder veel resultaat en startte toen in 2010 met een yoga opleiding. Al tijdens de opleiding ben ik als een gek yogales gaan geven om de huur te kunnen betalen. Ik verdiende soms 35 euro per uur als docent en ik gaf les op zo’n negen verschillende locaties. Maar daar gaan dan nog bedragen af voor inkomstenbelasting, verzekeringen, pensioen en meer. Het kwam neer op zo’n 42 uur per week alleen al aan tijd voor lesgeven.

Het freelancen heeft ook zijn goede kanten, de vrijheid en de ontmoetingen met leuke mensen. Maar yogales geven was een topsport. Het advies is dat je niet meer dan 10 lessen per week geeft, ik deed er 14. Het was intens. Ik wist op een gegeven moment niet meer welke dag het was. Ik heb het vijf jaar gedaan, maar lag wel elke zomer knock-out. Ik heb heel veel gesolliciteerd door de jaren heen en allerlei baantjes gedaan, van huiswerkbegeleiding tot in een boekenzaak.

De horeca wordt gezien als bijbaan, maar dit is wat ik nu doe. Als oproepkracht heb je nooit zekerheid van uren, ziekte, vakantiegeld, pensioen en arbeidsongeschiktheidsverzekeringen worden niet altijd betaald. Je rent je de benen uit het lijf. Soms sta ik  ’s avonds alleen in het restaurant. Dat vind ik best een verantwoordelijkheid.

Mijn man en ik hebben net geen recht op regelingen, daarvoor verdient mijn man weer teveel. Maar we kunnen ook niet sparen, al proberen we het wel. We hebben geen reservepotjes, bouwen geen pensioen op en zijn niet verzekerd voor bijvoorbeeld Zakelijke Aansprakelijkheid of Rechtsbijstand. Vorige week waren we allebei een week ziek, misten we een week inkomen.

Ik blijf rustig en slaap goed. Ik weet dat er weer een uitweg komt. Heb een dag in de week uitgetrokken om te solliciteren en goed na te denken wat voor werk ik wil. Het is altijd zo gegaan, op het moment dat ik niet meer kon redden, vond ik weer een baan. En ik ben blij met mijn man. Samen hebben we het toch goed!

Wat we laten? We gaan niet uit eten, naar het theater, of naar de bios en een wijntje of biertje kopen we wel in de supermarkt en dan gaan we in het park zitten. Met vrienden eten we thuis. En als ze dat niet leuk vinden spreken we niet af. Ik probeer schuldenvrij te leven.

Waarom is er geen basisinkomen voor iedereen? In de horeca is er een personeelstekort, maar niemand wil een paar euro extra betalen. We krijgen nog altijd het wettelijk minimumloon, wie kan daar nu van rondkomen! Ik heb wel geprobeerd te onderhandelen, maar voor mij zijn er tien anderen.

Het is niet eerlijk verdeeld. Ik heb de kwestie van salarissen altijd frustrerend gevonden. Het gevoel niet op waarde te worden geschat. Mijn man en ik hebben geluk gehad met onze lage huur, maar we leven wél in een kleine ruimte: 28m2. Om ons heen worden huizen voor een miljoen verkocht. En dan klagen sommige mensen om ons heen dat ze klein wonen!

Omdat ik uit een adellijke familie afstam, kon ik aanspraak maken op een studiefonds voor mijn opleidingen. Dat was wel erg fijn. Ik leef nu toch alleen wel beneden stand zal ik maar zeggen haha.”

over de balie live journalism

Waar Amsterdammers de hoofdrol spelen

Amsterdam. De stad die met de dag welvarender wordt, maar waar toch niet iedereen meekomt. Waar het succes op de stoep ligt, maar de kloof tussen arm en rijk alsmaar groeit. Het komend jaar duiken we samen met jou in de verhalen van de stad. Want wie kan deze ontwikkelingen beter duiden dan de Amsterdammer zelf? We gaan met je brainstormen, we publiceren journalistieke verhalen en brengen tot slot alles samen in verrassende theatervoorstellingen. Want wij geloven: verhalen moet je tot leven wekken, in de journalistiek en op het podium.