Agnès Varda (1928-2019) is een van Frankrijks origineelste filmmakers en grootmoeder van de Nouvelle Vague beweging. Ze werkte tot haar dood en liet een veelzijdig en omvangrijk oeuvre aan films achter als Cléo de 5 à 7 (1962), Le Bonheur (1965), Sans toit ni loi (1985) en het magische Visages Villages (2017). Ze ontving als eerste vrouwelijke filmmaker een ere-Oscar en geldt binnen de internationale filmwereld als feministisch voorbeeld. Haar laatste film, Varda par Agnès, maakte ze helemaal aan het einde van haar leven, bijna blind. In deze film blikt ze terug op haar leven en indrukwekkende carrière.
Na de vertoning van deze magische film gaat Parwin Mirrahimy (programmamaker De Balie) in gesprek met filmmakers Nouchka van Brakel en Ena Sendijarević. Tijdens deze avond verdiepen ze zich in de cinematografische erfenis van Varda. Hoe doorsnijdt Varda’s betoverende en uiterst originele vertelstijl door in het werk van twee generaties vrouwelijke makers? Wat is de female point of view? Bestaat er zoiets als een ‘vrouwenfilm’ en worden ze nog gemaakt?
Van Brakel en Sendijarević zijn op het eerste gezicht totaal verschillend. Ze komen uit een andere generatie én vanuit een andere filmschool, maar toch hebben ze een belangrijk ding gemeen en dat is dat ze allebei zeggen op hun manier schatplichtig te zijn aan de Franse meester cineaste.
In het kader van het verschijnen van deze documentaire draaien wij op vrijdag 29 en zaterdag 30 november Varda’s eerdere werk Visages Villages.
Over de sprekers:
Nouchka van Brakel debuteerde precies vijftig jaar geleden met de korte film Sabotage en was de eerste Nederlandse filmmaakster die met films waarin vrouwen centraal stonden een groot publiek wist te bereiken – denk aan Het debuut (1977) en Een vrouw als Eva (1979), de eerste Nederlandse film met een lesbische thematiek. Ze was ook de eerste vrouw die afstudeerde aan de Nederlandse Filmacademie, waar ze later bijna twintig jaar filmregie zou doceren. In 2018 kwam haar autobiografie Scenes uit mijn eigen draaiboek uit waarin een heel hoofdstuk is gewijd aan Agnès Varda, die Van Brakel persoonlijk kende.
Ena Sendijarević (1987, Bosnië) maakte naam met haar korte films waarvan de laatste, Import (2016), in première ging op het filmfestival van Cannes in Quinzaine des Réalisateurs. Haar speelfilmdebuut Take Me Somewhere Nice beleefde zijn wereldpremière op IFFR 2019 in de Tiger competitie, werd geselecteerd voor Cannes ACID en won de hoofdprijs op het Sarajevo Filmfestival.
Speakers
Varda maakte films die de tranen uit je ogen kussen. Haar rol in de filmgeschiedenis is nog maar net begonnen.”
Dana Linssen – NRC