“Ik ben nauwelijks uitbetaald door de wasserette waar ik maanden werkte.”

Portret – John* (32) is nu anderhalf jaar in Nederland zonder papieren. Hij heeft geen vaste verblijfplaats, soms slaapt hij in de nachtopvang, soms op straat. Volgens John maakte de wasserette waar hij werkte misbruik van zijn situatie, verdiende hij onder het minimumloon, en heeft hij nog 3000 euro aan achterstallig salaris tegoed. Het verzamelen van bewijzen daarvan gaat moeizaam. Hoe is het om nauwelijks uitbetaald te worden voor je harde werk, en te voelen dat je geen poot hebt om op te staan? Nationaliteit: Nigeria.

Ik heb dit jaar ongeveer vier maanden gewerkt voor een wasserij ten noorden van Amsterdam. Samen met nog twee andere Nigerianen werkte ik daar, een van hen was ook ongedocumenteerd. We moesten het linnen wassen, drogen en sorteren voor de verschillende hotels. Zeker acht of negen hotels, ik ken de namen niet, want er werden afkortingen gebruikt.

Ik begon er in februari. In maart en april werd het werk stilgelegd, vanwege corona. Daarna werkten we verder. In augustus ben ik gestopt, omdat we niet als mensen behandeld werden. Ik ben nauwelijks uitbetaald. De man wist dat we ongedocumenteerd zijn, dus kwam hij ermee weg.

Ik zou vijf euro per uur betaald worden. De man die ons betaalde, was een tussenpersoon, en niet de eigenaar. Als we vroegen om ons geld, dan gaf hij steeds een beetje. Vijftig euro, twintig euro hier en daar. En steeds zei hij dat het geld morgen zou komen, maar het kwam niet. Uiteindelijk heeft hij me iets van 300 euro betaald. Voor vier maanden werk, zes dagen per week, is hij me zeker nog 800 of 900 euro per maand tegoed. Ik weet dat hij betaald wordt door die hotels, waarom betaalt hij zijn mensen niet?

En het werk was ook nog stressvol. We werkten van 11u ’s ochtends tot 9u ’s avonds, zonder pauze. Soms werden we opgehaald, soms ging ik met de bus. Soms betaalde hij het transport, soms niet. Ik moest zelf mijn eten regelen. We werkten zonder handschoenen, zonder mondmaskers, terwijl we niet weten wie die lakens heeft gebruikt. We vroegen wel om beschermende middelen, maar kregen die niet. En dat in coronatijd.

Ik weet dat ik niet mag werken in Nederland, maar ik heb geen keus. Als ik papieren zou hebben, zou ik niet zwart werken. Ik heb eerst in Italië gewerkt, in een kippenfabriek. It was rough. Ik wil er dan ook niet over vertellen, want heb er nare herinneringen aan. Daarom kwam ik naar Nederland. Mijn asielaanvraag hier in Nederland is afgewezen, er werd me verteld dat ik het land moest verlaten. Maar ik ben gebleven. Ik moet geld naar mijn familie sturen, die verantwoordelijkheid heb ik, als eerste zoon.

Ik hoor verhalen van vrienden die ook geen papieren hebben, dat ze zomaar opgepakt werden op straat en naar een ander land worden gestuurd. Ik wil om die reden eigenlijk ook niet meer zwart werken, omdat ik bang ben te worden opgepakt en teruggestuurd naar Italië. Ik ben dankbaar dat mij dit niet is overkomen. 

*De echte naam van John, de naam van de wasserette en één van de hotels zijn bekend bij de redactie. Eveneens is beeldmateriaal van de werkzaamheden in handen van de redactie.

De Balie Live Journalism onderzoekt misstanden rondom de werksituatie van Amsterdammers zonder papieren, ons onderzoek naar deze zaak loopt nog. Heb je een tip of verhaal? Mail ons via LiveJournalism@debalie.nl.

“Ik weet dat hij betaald wordt door die hotels, waarom betaalt hij zijn mensen niet?”