TV NL EN

Laura* (33)

Portret – ‘En als ik wel iets leuks doe met vrienden, kan ik achteraf best balen.’

Winkelmedewerker bij de Bijenkorf in het centrum van Amsterdam. Werkt 32 uur in de week en verdient 1200-1300 euro netto per maand, afhankelijk van weekendtoeslagen.

“Ik heb altijd al bij de Bijenkorf willen werken, omdat het er zo dynamisch en gezellig is. De bezoekers komen van verschillende landen en culturen. Ze vertellen je de leukste verhalen. Maar ook mijn collega’s zijn lief, we vormen samen een hecht team.’

Ik werk 32 uur in de week, maar ik heb eigenlijk een 30-uren contract. Iedere maand ontvang ik een nieuw rooster, vaste werkdagen heb ik niet. Op zondag krijg je 150% uitbetaald, voor de avonddiensten krijg je niks extra’s. Vroeger was dit anders. De collega’s die langer in dienst zijn, krijgen deze avondtoeslag wel. Zij hebben een ander contract.

Met mijn salaris kan ik helaas niet sparen. Drie jaar geleden ben ik naar Zaandam verhuisd, omdat ik in Amsterdam geen sociale huurwoning kon krijgen. Ik stond al 12 jaar ingeschreven, maar het lukte steeds niet. En als je 30 jaar bent en nog steeds thuis woont, dan snak je naar je eigen ruimte. Erg jammer, want ik ben opgegroeid in deze stad. Ik ben een echte Amsterdammer. Ik mis het fietsen, dat deed ik veel.

Ik heb Amsterdam zien veranderen. Het is een duurdere stad geworden. Het openbaar vervoer bijvoorbeeld. Dan kies je er toch voor thuis te blijven, in plaats van iets leuks te gaan doen. Ik merk het ook aan het eten. Om toch rond te kunnen komen, shop ik in kleine hoeveelheden bij de goedkoopste supermarkt. Mijn energierekening is omhooggegaan en ik heb laatst ook nog eens een naheffing van 700 euro gehad, omdat ik maandelijks te laag ingeschaald was. De afvalstoffenheffing was 500 euro. Daar bovenop kwam het bericht dat ik te veel huurtoeslag had ontvangen vorig jaar. Dat hakt er wel in, gelukkig heb ik een betalingsregeling kunnen treffen. Ik ga de komende tijd nog zuiniger leven, zodat ik alles versneld kan afbetalen. Dan maar een paar maanden zwaar leven.

Soms heb ik het gevoel dat ik alleen maar leef om mijn vaste lasten te kunnen betalen. Als een soort van moderne slaaf. Je werkt bijna fulltime om een huis te kunnen betalen waar je amper in zit.

Als al mijn vaste lasten betaald zijn, dan houd ik 200 euro over. Ik heb ook familie waar ik soms voor zorg. Ik wil al jaren sporten, maar dat red ik financieel niet. Uitgaan lukt ook niet. En als ik wel iets leuks doe met vrienden dan kan ik achteraf best balen. Shit wat heb ik gedaan, denk ik dan. Zo was ik een keer naar een festival gegaan, wat mij 70 euro heeft gekost. Ik was daarna zo boos. Je kunt er niet van genieten.

Met mensen uit mijn omgeving kan ik hier prima over praten. Ook met collega’s praat ik er soms over, alleen niet wanneer we aan het werk zijn. We weten allemaal dat we toch geen salaris erbij krijgen. Ik vind dat de functie van winkelmedewerkers onderschat wordt. Ik vergelijk het weleens met die van een psycholoog. Je moet de hele dag door lachen en interesse tonen, zelfs wanneer het niet je dag is. Dan kan het best veel energie kosten om zo’n masker te dragen.

Ik schaam mij nergens voor. Mijn verhaal kan ik makkelijk uitspreken. Mensen die zich wel schamen en liever hebben dat jij ook niets zegt, dat maakt het lastig voor mij. Maar ik blijf erbij: je moet je kwetsbaar kunnen opstellen. Waar meer aandacht voor zou moeten komen, is dat mensen zoals wij weinig ontwikkelmogelijkheden hebben op sociaal gebied. We werken en gaan daarna naar huis, werken…thuis. Meer is er niet. Wat gebeurt er dan? Depressiviteit en eenzaamheid. Ik ben nooit uitgerust. Ik zou mij heel graag creatief willen uiten door meer te gaan schilderen, zoals ik dat vroeger ook deed, maar ik ben na werk te moe.

Werken lijkt niet altijd te lonen. Ik ken collega’s die hebben uitgerekend dat het voor hen voordeliger is om van 32 uur naar 24 uur te gaan. Want dan hebben ze een dag vrij en krijgen ze meer gemeentelijke toeslagen en regelingen. Het is oneerlijk. Ik zou zeggen dat er eerlijkere salarissen moeten komen, zodat het verschil tussen werkenden en minima groter wordt. Maar het ligt niet allemaal bij de werkgever, de overheid kan ook iets doen aan het Lage Inkomensvoordeel (LIV) van de Belastingdienst. Nu stimuleren ze de werkgevers om de lonen laag te houden, want dan krijgen ze subsidie. Het geld zou niet naar bedrijven moeten gaan die toch al grote winsten maken.

Werkgevers moeten hun menselijker rol oppakken, er mag best iets tegenover dat harde werken staan. Ze moeten ons gezond en gelukkig houden. Via de FNV komen we op voor onze rechten. Zij organiseren acties en helpen ons waar nodig, dat is fijn. De Bijenkorf is daar niet altijd van gediend, het ligt gevoelig.”

* Gefingeerde naam, willen niet met (voor)naam in het artikel. Naam bij de redactie bekend.

Over De Balie Live Journalism

Waar Amsterdammers de hoofdrol spelen

Amsterdam. De stad die met de dag welvarender wordt, maar waar toch niet iedereen meekomt. Waar het succes op de stoep ligt, maar de kloof tussen arm en rijk alsmaar groeit. Het komend jaar duiken we samen met jou in de verhalen van de stad. Want wie kan deze ontwikkelingen beter duiden dan de Amsterdammer zelf? We gaan met je brainstormen, we publiceren journalistieke verhalen en brengen tot slot alles samen in verrassende theatervoorstellingen. Want wij geloven: verhalen moet je tot leven wekken, in de journalistiek en op het podium.

Meer lezen?‘We gaan niet uit eten, naar het theater, of naar de bios en een wijntje of biertje kopen we wel in de supermarkt en dan gaan we in het park zitten.’ – Marianne (41)
Waarom Live Journalism?‘Wij, de redactieleden van Live Journalism, doen onderzoek naar belangrijke Amsterdamse onderwerpen waarbij het algemeen belang in het geding is.’