Due to personal circumstances this programme is cancelled
Caroline Darian, daughter of Gisèle Pelicot, shares her pursuit for justice in a society where danger often comes from within and where chemical submission is an overlooked phenomenon.
The Pelicot case shocked France and the rest of Europe. For years, Gisèle Pelicot had been drugged, raped, and filmed by her husband, who also invited countless other men to assault her while she was unconscious. It let to the biggest sexual assault case in France – held in public at the request of Gisèle, because ‘shame must change sides.’ With that, Gisèle Pelicot became a modern feminist icon.
While the Pelicot case focussed on the abuse of Gisèle, there is strong evidence that her husband, Dominique Pelicot, abused many more women, including his own daughter Caroline Darian. In her book Pour que l’on se souvienne, (So that we remember) Darian reports about the ‘tsunami’ that hit her life in 2020, when her father’s actions came to light. Like her mother, Darian wants to break the silence surrounding sexual violence, and in particular, chemical submission: the administration of psychoactive substances to abuse victims without their knowledge or consent.
In De Balie, Caroline Darian shares her personal story, the collective failure of doctors and institutions to recognize warning signs, and her pursuit for justice in a society where danger often comes from within.
About Vrijdenkersfestival
During the sixth edition of Vrijdenkersfestival, we will honor, question, and continue the Amsterdam tradition of liberal-mindedness. With online echo chambers growing louder and public debate is increasingly about choosing sides, we offer the stage to contemporary free thinkers who prefer doubt over certainty. Who would rather ask good questions than give the right answers. Who dare to assume they might be wrong. And in doing so, chart their own course—free from dogma, labels, and authority. Or, as Annie M.G. Schmidt perhaps captured the spirit of free thinking best: ‘Never do as your mother said, and all will turn out fine instead.’
Nederlands
Caroline Darian, dochter van Gisèle Pelicot, deelt haar zoektocht naar gerechtigheid in een samenleving waar gevaar vaak van binnenuit komt en waar chemische onderwerping een onderbelicht fenomeen is.
De zaak-Pelicot schokte Frankrijk en de rest van Europa. Jarenlang werd Gisèle Pelicot gedrogeerd, verkracht en gefilmd door haar echtgenoot, die ook talloze andere mannen uitnodigde om haar te misbruiken terwijl ze bewusteloos was. Het leidde tot de grootste zedenzaak in de Franse geschiedenis. Publiekelijk gehouden op verzoek van Gisèle, omdat ‘de schaamte van kant moet wisselen.’ Daarmee werd Gisèle Pelicot een modern feministisch icoon.
Hoewel de zaak-Pelicot zich richtte op het misbruik van Gisèle, zijn er sterke aanwijzingen dat haar echtgenoot, Dominique Pelicot, nog veel meer vrouwen heeft misbruikt, onder wie zijn eigen dochter Caroline Darian. In haar boek Pour que l’on se souvienne (Opdat we ons herinneren) vertelt Darian over de ‘tsunami’ die haar leven trof in 2020, toen de daden van haar vader aan het licht kwamen. Net als haar moeder wil Darian het zwijgen rondom seksueel geweld doorbreken, en in het bijzonder rond chemische onderwerping: het toedienen van psychoactieve stoffen aan slachtoffers zonder hun medeweten of toestemming.
In De Balie deelt Caroline Darian haar persoonlijke verhaal, het collectieve falen van artsen en instellingen om waarschuwingssignalen te herkennen, en haar zoektocht naar gerechtigheid in een samenleving waar gevaar vaak van binnenuit komt.
Speakers
Roxane Gay, Pim Lammers, Rita Baroud, Maurits de Bruijn, De dolle mina’s en Femke Halsema
Met Roxane Gay, Pim Lammers, Rita Baroud, Jan Hoek, Maurits de Bruijn, Tatjana Almuli, De dolle mina’s, Mieke Aerts, Marianne Braun, Femke Halsema en Kevin Rooi 21 – 28 okt bij De Balie, OSCAM, Podium Mozaïek en DAT!school mede mogelijk gemaakt door: De Amsterdamse traditie van vrijzinnigheid wordt geëerd, bevraagd én voortgezet tijdens de zesde
And Femke Halsema, Tatjana Almuli and Eliza Anyangwe
‘I would rather be a bad feminist than no feminist at all’, has been the adage Roxane Gay has upheld for more then ten years. In conversation with Roxane Gay about feminism not as a dogma, but as a practice, rooted in asking the right questions rather than finding perfect answers.
Two authors write about the destruction of Gaza, each from their own perspective. She, as a Gazan journalist in exile; he, as a Jewish Dutchman. At De Balie, Rita Baroud and Maurits de Bruijn engage in conversation. How do you write about indescribable genocidal violence?
