Kevin Rooi: ‘Met deze expositie breng ik twee werelden samen’

Tijdens het Vrijdenkersfestival exposeert visueel kunstenaar Kevin Rooi (1990) van 21 oktober tot en met 28 oktober in OSCAM met Typomento: Roots of Resistance. We spraken met Kevin over Papiamento, graffiti en geworteld-zijn.

Typomento is een samenstelling van twee woorden. Waar verwijzen die naar?
‘Naar typografie en Papiamento. De expositie bestaat uit typografische kunstwerken in de Papiamentse taal. Maar voor mij vormt het woord ‘typomento’ ook een brug tussen Nederland en de Caraïben. Typografie is wat ik in Nederland geleerd heb. Op de Caribische eilanden wordt grafisch design vaak vooral als versiering gezien. Iets wat je achteraf nog even bedenkt. Op mijn 22e kwam ik vanuit Aruba naar Nederland om grafisch ontwerp en illustratie te studeren en zo over de ideeën achter ontwerp te leren. Papiamento is de taal waar ik mee ben opgegroeid op Curaçao en later Aruba; de taal van mijn thuis, mijn wortels. Met dit project breng ik twee werelden samen. ’

Hoe ben je in typgrafie geïnteresseerd geraakt? 
‘Ik was al op jonge leeftijd gefascineerd door graffiti. Eerst gewoon vanwege de sierlijke letters, pas later ontdekte ik dat daar betekenis achter schuilgaat. Dat die tags verwijzen naar kunstenaars.

Typografie is overal. Op de producten in de Albert Heijn. Op Whatsapp. Op de grote borden op Schiphol die de gates aangeven. Het is zo aanwezig in ons dagelijks leven, dat we er niet eens mee bezig zijn dat iemand dat bedacht heeft. De manier waarop we schrijven, hoe we communiceren, heeft betekenis. Dat vind ik interessant.’

Toen ik naar Nederland kwam, belandde ik in een identiteitscrisis

Wat heeft deze expositie voor jou met vrijheid te maken?
‘Toen ik naar Nederland kwam, belandde ik in een identiteitscrisis. Op de Caraïben heb je invloeden van veel culturen: Portugees, Venezolaans, Jamaicaans, Chinees. Wat je precieze afkomst is, daar is niemand mee bezig. In Nederland wilde ineens iedereen weten waar ik vandaan kwam. Dat was best confronterend, maar tegelijkertijd ging ik daardoor ook nadenken over mijn cultuur. Wat is dat eigenlijk? En welke betekenis heeft dat voor mij? Dit project is daar een uitkomst van.

Voor mij gaat dit project over de vrijheid om je eigen stem te hebben. De vrijheid om als Carabisch kunstenaar mijn werk te tonen. Geworteld in mijn eigen erfgoed, mijn eigen taal. Om te laten zien dat de Caraïben veel meer zijn dan strand en cocktails.’