Letitia Peerwijk (51)

Portret – ‘Mijn puberdochters willen niets weten van de voedselbank, of tweedehands kleding.’

Letitia ging noodgedwongen minder uren werken om in aanmerking te komen voor alle gemeentelijke regelingen. Ook nu komt ze moeilijk rond:

Medewerker gemeente (afdeling Activering), alleenstaand, twee kinderen (15 en 12), ging in 2013 terug naar contract van 24 uur om in aanmerking te komen voor de gemeentelijke bijdrage aan kinderopvang, verdient nu op bijstandsniveau, heeft alle regelingen.

“Ik ben 14 jaar geleden via een re-integratietraject bij de gemeente Amsterdam terecht gekomen. Dat loopt via een soort uitzendbureau van de gemeente, die mij dan gesubsidieerd kan inhuren. Mijn inkomen wordt nu aangevuld tot bijstandsniveau. Ik begon bij de wat toen de Formulierenbrigade heette. We vulden formulieren in voor mensen die een uitkering of huurtoeslag aanvroegen en hielpen mensen met een laag inkomen bij hun belasting aangifte, dat soort dingen.

Sindsdien heb ik voor zoveel afdelingen gewerkt, van de schuldhulpverlening tot Doras! Het zou eigenlijk twee jaar moeten duren voordat ik kon doorstromen naar vast dienstverband. Maar het duurt nu al 14 jaar. Ik weet niet waarom. En ik ben niet alleen, ik hoor dat het in totaal om zo’n 80 medewerkers gaat die in een soortgelijke situatie als ik zitten. Die dus jaren lang bij de gemeente werken zonder vaste aanstelling. En veel minder verdienen ten opzichte van ambtenaren die hetzelfde werk doen.

Ik vind dit werk leuk, dit is echt mijn ding, mijn passie. Ik heb me altijd al met wetten en recht beziggehouden. Voordat ik in 2002 naar Nederland kwam, werkte ik in Suriname 12 jaar voor de politie. Ik wil heel graag werken en geen uitkering ontvangen. Want als je eenmaal thuiszit, kom je steeds moeilijker aan de bak.

Maar ik heb nu een contract voor onbepaalde tijd, geen ontslagbescherming en ik bouw geen pensioen op. Ik word niet beschouwd als medewerker van de gemeente. Ik heb nauwelijks salarisverhoging gehad, terwijl het leven steeds duurder wordt. De huur, energie, mijn kinderen…

Binnen de gemeente solliciteer ik, maar ik word niet aangenomen. Ze nemen steeds mensen van buiten aan die ik dan moet inwerken, heel zuur. Ik snap niet wat de reden is. Ik heb geen SW-indicatie en ook aan de opleiding ligt het niet: ik heb de studie Sociaal-Juridische Dienstverlening afgerond.

Ik had een 32-uren contract. Maar sinds 2013 ben ik minder gaan werken, zodat ik weer een bijdrage kreeg voor kinderopvang. Nu krijg ik alle regelingen. Liever wil ik gewoon een hbo-opleiding doen en een vaste baan, maar zo’n opleiding kan ik niet betalen. Veel regelingen vallen straks ineens weg als mijn kinderen 18 jaar worden. Daar maak ik me wel zorgen over.

Mijn puberdochters willen niets weten van de voedselbank, of tweedehands kleding. En ze willen ook geen schoenen van de Action meer. Anders worden ze gepest of buitengesloten op school.

Het is elke dag weer passen en meten. Ik koop de aanbiedingen en probeer af en toe iets leuks te kopen voor mijn dochters. En anders heb ik altijd mijn zus nog, bij wie we terecht kunnen. Drie jaar geleden zijn we voor het laatst op vakantie geweest, naar Bulgarije! Mijn oudste dochter werkt bij de Albert Heijn. Ze helpt het gezin ook een beetje. Ik probeer niet in de schulden te kopen, maar als ik echt iets nieuws nodig heb, koop ik het op afbetaling, bijvoorbeeld bij de Wehkamp.

Sinds vorig jaar heb ik samen met drie collega’s die in dezelfde situatie zitten een advocaat in de arm genomen. Ik schaam me niet voor mijn situatie en kom er open voor uit. Zij schamen zich wel en zijn bang voor baanverlies. Voor de advocaat krijg ik bijstand. De anderen betalen het zelf. We hebben ook contact gehad met de Ondenemersraad.

We kunnen kritisch zijn naar werkgevers, maar de gemeente heeft de grootste tik nodig. De gemeente wil mensen uit de uitkering mobiliseren die niet willen werken, maar ik wil wel! Waarom nemen ze me dan niet aan? Laat ze bij mij beginnen na die 14 jaar.

Ik heb altijd een goede band met mijn managers. Ze helpen me. Eerder kwam ik in de problemen toen de gemeente geen kinderopvang meer wilde betalen. Mijn manager van toen liet toe dat ik de kinderen in de ochtend kon wegbrengen en op tijd ophalen. Maar er was ook een tijd dat ik mijn kinderen van de opvang haalde, en ze zelf naar school moesten. Dat ging een keer bijna mis, toen mijn dochter zichzelf buitensloot en niet meer naar binnen kon. En dit gebeurt alleen maar omdat ik zo nodig moet werken, dacht ik toen. Ik heb gehuild.

Ik ben een sterke vrouw, sta in de kracht van mijn leven. Ik kan nog prima werken en een opleiding doen. Maar ik ben zo klaar met deze situatie. Misschien moet ik stoppen en me via de voorkant aanmelden voor een uitkering. Want wij, werkende armen, werken al en dus kijkt niemand naar ons om. Mensen zoals wij hebben betere begeleiding naar goed werk nodig.”

over de balie live journalism

Waar Amsterdammers de hoofdrol spelen

Amsterdam. De stad die met de dag welvarender wordt, maar waar toch niet iedereen meekomt. Waar het succes op de stoep ligt, maar de kloof tussen arm en rijk alsmaar groeit. Het komend jaar duiken we samen met jou in de verhalen van de stad. Want wie kan deze ontwikkelingen beter duiden dan de Amsterdammer zelf? We gaan met je brainstormen, we publiceren journalistieke verhalen en brengen tot slot alles samen in verrassende theatervoorstellingen. Want wij geloven: verhalen moet je tot leven wekken, in de journalistiek en op het podium.