Geïnspireerd op Daxiongs kunst, combineert Eternal Spring live-action met 3D-animatie in een indrukkend verhaal over verzet, met schrijnende ooggetuigenverslagen en vastberadenheid om op te komen voor politieke en religieuze vrijheden. Ongeacht de prijs die hiervoor betaald dient te worden.

In maart 2002 werd een staatstelevisiestation in China gekaapt door leden van de verboden spirituele groep Falun Gong, die het verfijnen van lichaam en geest nastreven waarbij waarachtigheid, mededogen en verdraagzaamheid belangrijke waarden zijn, met als doel de aanklachten van de regering te weerleggen. In de nasleep wordt de stad Changchun, waar de grondlegger van Falun Gong vandaan kwam, geteisterd door een reeks politie-invallen. Ook Falun Gong-beoefenaar en striptekenaar Daxiong (Justice League, Star Wars) wordt gedwongen te vluchten. Hij arriveert in Noord-Amerika en geeft de kaping de schuld voor het verergeren van de gewelddadige onderdrukking. Zijn opvattingen worden op de proef gesteld wanneer hij de enige overlevende deelnemer ontmoet die uit China is ontsnapt en nu in Seoul, Zuid-Korea woont.

De jonge Belgische filmmaker Lukas Dhont heeft zichzelf in de filmwereld al eerder bewezen met zijn prijswinnende film Girl (2018) en brengt nu met zijn nieuwe film Close (2022) een bekend middelbare schooltijd gevoel van vriendschap, het begin van de puberteit en erbij willen horen over.
Leo en Remi, 13, zijn vrienden zo lang ze zich kunnen herinneren. De vriendschap is vrolijk, intens en bovenal onafscheidelijk. Hun vriendschap leek onbreekbaar, maar zodra de puberteit voor de deur staat en het keuzes gedreven worden door de drang om erbij te horen lijkt een ogenschijnlijk onschuldige gebeurtenis genoeg om hen uit elkaar te drijven. Vol onbegrip zoekt Leo toenadering tot de moeder van Remi.

Het Stedelijk Museum in Amsterdam wil inclusiever en diverser worden, maar dat gaat niet zomaar. In White Balls on Walls toont regisseur Sarah Vos van binnenuit hoe de nieuwe directeur Rein Wolfs en zijn team dit urgente en ongemakkelijke veranderingsproces aangaan, zowel op de werkvloer, als binnen de kunstcollectie.

De leus ‘Meet The Icons of Modern Art’ wordt van de glazen wand van museum afgekrabd, want wie zijn die iconen van de moderne kunst eigenlijk? In 2019, toen regisseur Sarah Vos begon te filmen voor, was zo’n 90 procent van de kunst in het Stedelijk gemaakt door witte mannen.

Dat moet anders, vinden directeur Rein Wolfs en het Stedelijk Museum. De camera registreert achter de schermen hoe dit proces schurende vragen oproept. Mag je een schilderij nog ‘De prostituees’ noemen? Moet je bij het beoordelen van kunst naar de huidskleur of het geslacht van de kunstenaar kijken? En hoe ga je om met pers die dat ‘overdreven politiek correct’ noemt?

White Balls on Walls is meer dan alleen een kijkje achter de schermen van een museum. Het is een tijdsdocument dat de worsteling weergeeft die veel Nederlandse instellingen en bedrijven momenteel doormaken.

In het gebied ten zuiden van Hebron, in een weids en prachtig landschap, wonen inheemse bedoeïenen. In hun midden hebben Israëlische kolonisten ommuurde dorpen gebouwd op de heuvels, waardoor de mensen worden afgesneden van hun land en watervoorziening. Afgemat na jaren van conflicten, zoeken de bedoeïenen werk in de bouw in Israël. Maar de regering ziet ze als een veiligheidsrisico. Alleen mannen die getrouwd zijn en minstens één kind hebben, krijgen een werkvergunning.

A symphony in black and white, a masterpiece of visual storytelling. Béla Tarr’s seven-and-a-half-hour magnum opus follows the inhabitants of a Hungarian village after the fall of communism. Drink, lots of drink and the rumor that the dead have risen take possession of the imagination. It seems almost impossible: sitting in the cinema chair for a working day, watching one and the same film. Yet that is what the Hungarian director Béla Tarr (1955, Pécs) demands of his audience, and that this is not a problem, as the lyrical reactions of film viewers and criticism at the release of Sátántangó in 1994 and later re-screenings proved. Tarr announced in 2011 that The Turin Horse would be his last feature film. Tarr kept his word – new feature films have ceased to appear.

Sátántangó is structured like a tango through the past and present. In twelve ‘movements’, shot in long takes in enchanting black and white, Tarr takes you to a grimy village in Hungary. The employees of the former collective farm are distraught after the fall of communism; certainties are gone, what remains is the village pub, gossip and the terrifying suspicion that the dead will rise again.

With Damnation (1988) and Werckmeister harmóniák (2000), Sátántangó belongs to a trilogy that was created in collaboration with the Hungarian novelist and screenwriter László Krasznahorkai. The films are a commentary on the fragility of human civilization; unexpected, threatening developments appear to bring out the animal in man.

The shedule will be as followed:

• Part one 10:30-12:57
• Part two 13:15-15:25
• Part three 15:45-18:47

Breaking into Baikonur is a gonzo documentary from Digital Religion. The protagonist, researcher Dmytro Gromov, and the cameraman Angel Angelov embark on a dangerous expedition: both have to cross about 50 km of the inhospitable desert to illegally enter Baikonur’s protected hangars and observe the launch of the rocket. The men risk being taken to jail if found by the Russian military.

The protagonist is discovering his own personality traits he was unaware of before: in vulnerability and fear, he is now inclined to quit his endeavor altogether. The adrenaline of discovery finally overtakes the fear of getting caught. An investigation of the classified object turns into an exploration of the self.

13 november 2015. Antoine en zijn vrouw Hélène leiden een liefdevol leven in Parijs met hun anderhalf jarig zoontje Melvil. Als Hélène die avond naar een concert gaat, slaat het noodlot toe: samen met 88 anderen komt ze om tijdens de aanslag op de Bataclan. Antoine’s wereld stort in, maar hij weigert de daad te beantwoorden met haat. Zijn emotionele Facebookpost over de liefde voor zijn gezin ontroert al snel de hele wereld. Tussen alle media-aandacht en verdriet realiseert Antoine zich dat zijn zoontje hem nu meer nodig heeft dan ooit. Vous n’aurez pas ma haine is een ontroerend drama over hoop en veerkracht in tijden van verlies. Regisseur Kilian Riedhof baseerde zijn film op de autobiografische bestseller Mijn haat krijgen jullie niet van Antoine Leiris, die met zijn verhaal laat zien dat liefde altijd overwint.

In dit essayistische reisverhaal gaan filmmakers Mirka Duijn en Nina Spiering op zoek naar de geschiedenis van Shangri-La, het beroemde denkbeeldige paradijs uit de roman Lost Horizon (1933). Twee decennia geleden bewees Deqin, een Tibetaanse regio in China, dat zij het oorspronkelijke, legendarische Shangri-La waren. Een plek die werd bedacht door de Britse schrijver James Hilton, die erover schreef in zijn roman Lost Horizon uit 1933. In het wereldberoemde verhaal – in 1937 ook verfilmd door Frank Capra – stranden vier personen na een vliegtuigongeluk in het Kunlun-gebergte, waar ze een prachtig klooster vinden: het aardse paradijs. Pure fictie dus. Hoe kan het dan dat deze Tibetaanse regio claimt deze utopische plek te zijn? Nieuwsgierig naar hoe het zit, reist Mirka Duijn naar de bergen van Tibetaans-China met de bedoeling de waarheid achter dit bewijs te achterhalen. Maar in plaats van antwoorden te krijgen, raakt de maker verstrikt in een web van feiten en ficties, waarheden en verzinsels over de plek en zijn koloniale verleden. Door de vele lagen van dit wonderlijke en complexe verhaal te ontwaren, geeft deze film een kritische blik op toerisme, media en zelfs het documentaire maken zelf.

Bela Tarr maakte een ongrijpbare, melancholieke film over het naderende einde van het communisme. Grijzen en schaduwtinten verlenen deze existentiële film noir-parabel over wanhoop een bijna abstracte schoonheid te midden van regen, modder en huilende honden. Karrer leeft sinds zijn ontslag een teruggetrokken bestaan in een grauw industriestadje op het Hongaarse platteland; zijn avonden brengt hij door in de Titanic Bar: daar staart hij verliefd naar de zangeres, zonder resultaat. De vrouw is al getrouwd. Zo zou de logline of pay-off kunnen luiden voor Béla Tarrs portret van een haveloze man in kommervolle omstandigheden aan de vooravond van de val van het communisme. Zou – want Tarr (Pécs, 1955) is niet een regisseur die zijn werk graag samenbalt in eenvoudige oneliners. Het verhaal speelt in zijn films een ondergeschikte rol, de beelden – in zwart-wit – doen het werk, soundtrack en muziek dragen zijn parabels over de mens als een bundel van existentiële wanhoop. Digitale 4K-restauratie.

Deze documentaire laat de ontwikkeling van Cohens carrière zien en focust zich op de ontstaansgeschiedenis van zijn meest bekende en meest gecoverde song. Cohen werkte er maar liefst zeven jaar aan en op papier telde het uiteindelijk meer dan honderdvijftig coupletten. In eerste instantie werd Hallelujah afgewezen door zijn platenmaatschappij, maar vertolkingen van onder andere Jeff Buckley en Rufus Wainwright wekten het tot leven. Met ontroerende getuigenissen van grote artiesten voor wie het lied een persoonlijke toetssteen is geworden en een schat aan nooit eerder vertoond archiefmateriaal van de Cohen Trust.