English below

Brahim, een jonge man, verschijnt uit het niets in een Marokkaans dorp. Op het dorpsplein biedt hij zich aan als slaaf, op zoek naar een meester. De dorpelingen zijn geschokt, niet alleen door de absurditeit van deze daad, maar ook omdat slavernij officieel verboden is binnen de islam. Brahim volhardt in zijn zoektocht naar een meester. Door zijn verhaal leren we de levens en gedachten van de dorpsbewoners kennen.  

Een prachtige film met surrealistische plot die raakt aan de problemen van de Marokkaanse samenleving.

Met zijn absurde plot, bevraagt regisseur Abdelilah El Jaouhary, de rol van werk in de Maghreb, waar mensen vaak zwoegen als slaven om te overleven binnen het kapitalistische systeem.

A young man by the name of Brahim appears out of nowhere in a village in Morocco, where at the local café he proclaims that he wants to become a slave and is looking for a master. The villagers are shocked, but Brahim persists in his quest to find a master, and through his story we get to meet other inhabitants of the village.

Abdelilah El Jaouhary, the director of L’Esclave, uses this almost comical set-up to question the relation of common people to work, who in Maghreb more often than not end up “slaving away” to survive in the capitalistic system that sets the odds against them.

Maghreb Film Festival

Tijdens het Maghreb Film Festival cureren de Nederlandse-Algerijnse broers Karim en Hakim Traïdia de beste films uit Algerije, Tunesië en Marokko. Het is sinds de oprichting in 2018 het eerste onafhankelijk filmfestival dat focust op de Maghreb. Dit jaar vertonen we een selectie aan films in De Balie. Drie bijzondere films over het leven van jonge mannen op zoek naar een toekomst in hun land.

Wil je alle films van het Maghreb Film Festival zien? Koop dan hier je combiticket!

English below

Moez is een 25-jarige boef die met zijn moeder en zusje in een beruchte wijk van Tunis woont. Hij is teleurgesteld in het leven, gaat van de ene kleine misdaad naar de andere, totdat hij op een dag wordt gearresteerd. Op het politiebureau ontmoet hij Hassen, een radicale islamist uit Frankrijk, die van Moez een extremist begint te maken.

Mohamed Ali Nahdi’s eerste speelfilm is gebaseerd op belangrijke gebeurtenissen die sinds het uitbreken van de revolutie van 2011 het stormachtige en vaak gewelddadige nieuws hebben gemaakt van een postrevolutionair Tunesië, besmet door terroristische excessen.

Mohamed Ali Nahdi is een Tunesische acteur en regisseur. Na vele rollen in televisie en film reisde hij naar Parijs om film te studeren. Moez is zijn eerste speelfilm.

The Tunisian entry for the Oscars competition of 2022 film begins with cruelty and torture as the viewers meet the violent world of Moez, an angry, hard shell policeman in his thirties.

But the film also reveals the other side of Moez through his relation to the young boy who is bound to lose his sight soon. Moez makes it his mission to show him the beauty of the world for one last time. Together with Moez the film transitions seamlessly from brutal to magical.

Maghreb Film Festival 2023

Tijdens het Maghreb Film Festival cureren de Nederlandse-Algerijnse broers Karim en Hakim Traïdia de beste films uit Algerije, Tunesië en Marokko. Het is sinds de oprichting in 2018 het eerste onafhankelijk filmfestival dat focust op de Maghreb. Dit jaar vertonen we een selectie aan films in De Balie. Drie bijzondere films over het leven van jonge mannen op zoek naar een toekomst in hun land.

Wil je alle films van het Maghreb Film Festival zien? Koop dan hier je combiticket!

English below

Argu (droom in de Kabylische/Taqbaylit taal) vertelt het verhaal van Koukou, een 20-jarige man die in het hooggebergte van Kabylië in Algerije woont. Hij leeft een vrij en onafhankelijk bestaan. Maar zijn afwijkende uiterlijk en gedrag wordt niet geaccepteerd door de rest van het dorp. Het comité van ouderen besluit, samen met zijn vader, om hem in een psychiatrische inrichting te stoppen. Zijn broer Mahmoud gaat de strijd aan en probeert het dorp te overtuigen van zijn broers onschuld.

Met deze debuutfilm won de Algerijnse regisseur Omar Belkacemi de Prix de la Fédération Africaine des Critiques du Cinéma.

Argu (dream in Kabylian/Taqbaylit language) tells the story of Koukou, a twenty-year-old who lives a free and independent live in the high mountains of Kabylia, Algeria. But the rest of his village doesn’t accept his ‘strange’ lifestyle and appearance. The village elders, with the support of his father, decide to put him in a mental asylum. His brother Mahmhoud fights their decision and tries to convince the village of Koukou’s innocence.

With his first feature film, the Algerian director Omar Belkacemi won the Prix de la Fédération Africaine des Critiques du Cinéma.

Maghreb Film Festival

Tijdens het Maghreb Film Festival cureren de Nederlandse-Algerijnse broers Karim en Hakim Traïdia de beste films uit Algerije, Tunesië en Marokko. Het is sinds de oprichting in 2018 het eerste onafhankelijk filmfestival dat focust op de Maghreb. Dit jaar vertonen we een selectie aan films in De Balie. Drie bijzondere films over het leven van jonge mannen op zoek naar een toekomst in hun land.

Wil je alle films van het Maghreb Film Festival zien? Koop dan hier je combiticket!

In parallelle liefdesverhalen krijgen twee stellen te maken met de sociale machtsstructuur waarin ze verkeren. Tegelijkertijd raakt regisseur Jafar Panahi ongewild betrokken bij een politieke rel in het dorp als hij wordt gevraagd een foto te delen van een koppel in een verboden relatie. Het drama escaleert en al snel wordt duidelijk hoe ogenschijnlijk onschuldige artistieke acties, extreme gevolgen kunnen hebben. Geconfronteerd met zoveel uitdagingen, reflecteert Panahi over het onvermogen zijn thuisland Iran te verlaten. Hoewel het zo eenvoudig lijkt te zijn als midden in de nacht, ergens op een verlaten heuvel, simpelweg over een onzichtbare grens te stappen.

Een gezond bodemleven is essentieel in onze strijd tegen de effecten van klimaatverandering en het verbeteren van biodiversiteit. Sterker nog: zonder dat wemelende leven onder het maaiveld zou het bovengrondse leven helemaal niet bestaan. In de film Onder het Maaiveld gaan de makers van De Nieuwe Wildernis en De Wilde Stad ondergronds. Na de film gaan we in gesprek. Hoe kunnen we onze omgang met de natuur en de bodem wereldwijd verbeteren? En hoe belangrijk zijn de naderende verkiezingen voor de Nederlandse bodem?

In Onder het Maaiveld volgen de filmmakers een groepje stedelingen die net buiten de grote stad een met Engels raaigras begroeid stukje boerenland transformeren tot een productieve moestuin. Het duurt niet lang voordat vogels en insecten terugkeren. Het microleven onder de grond explodeert.

Via de bodem leert de kijker hoe veerkrachtig en vindingrijk de natuur is. Zo maken ze het ongeziene gezien en – hopelijk – het onbekende bemind.

The Shifting Pictures film festival showcases European cinema that addresses contemporary societal issues. Four directors and their films will visit Prague, Belgrade, Bucharest, and Amsterdam. The festival aims to reflect on the inner threats facing Europe, such as the rise of right-wing politics, populism, and the challenges surrounding identity. The film screening of Landscapes of Resistance takes place in Serbia, and the conversation after will be livestreamed in De Balie.

Sonja Vujanović (97) was one of the first women who joined the partisan resistance movement in Yugoslavia. Inspired by the revolutionary books she received from a classmate, she became a partisan fighter in German-occupied Serbia in the 1940s. Ultimately, she was captured, tortured and taken to Auschwitz-Birkenau. There she became a member of the resistance and a leader of its combat unit.

For over 10 years, director Marta Popivoda and Sonja’s granddaughter and co-author of the film Ana Vujanović recorded their conversations with Sonja. What starts off as a celebration of one woman’s resistance gradually turns into a cinematic antifascist manifesto as the filmmakers become confronted with the rise of fascism in Europe today.

After this ‘powerful testament to the human spirit’ as The Screen review describes it, the director of the film is joined by 2 other film directors involved in the Shifting Pictures project for a conversation in Marta’s hometown of Belgrade, Serbia. The conversation will revolve around the role of art and artists in the fight against fascism, comparing the efforts and approaches of different generations of Europeans.

De leus ‘Meet The Icons of Modern Art’ wordt van de glazen wand van het Stedelijk Museum in Amsterdam afgekrabd. Want wie zijn die iconen van de moderne kunst eigenlijk? Wie bepaalt dat en ten koste van wie?

Het Stedelijk Museum in Amsterdam wil inclusiever en diverser worden, maar dat gaat niet zomaar. In White Balls on Walls toont regisseur Sarah Vos van binnenuit hoe de nieuwe directeur Rein Wolfs en zijn team dit maatschappelijk delicate, urgente en ongemakkelijke veranderingsproces aangaan op de werkvloer en binnen de kunstcollectie.

De documentaire onderzoekt het grote ongemak dat ontstaat als een instituut diversiteit nastreeft. In 2019, toen regisseur Sarah Vos begon te filmen voor deze documentaire, was zo’n 90 procent van de kunst in het Stedelijk gemaakt door witte mannen. Dat moet anders, vinden directeur Rein Wolfs en het Stedelijk Museum. De camera registreert achter de schermen hoe dit proces ongemakkelijke en schurende vragen oproept. Mag je een schilderij nog ‘De prostituees’ noemen? Moet je bij het beoordelen van kunst naar de huidskleur of het geslacht van de kunstenaar kijken? En hoe ga je om met pers die dat ‘overdreven politiek correct’ noemt?

White Balls on Walls is meer dan alleen een kijkje achter de schermen van een museum. Het is een tijdsdocument dat de worsteling weergeeft die veel Nederlandse instellingen en bedrijven momenteel doormaken.

Mari Soppela was geschokt toen ze de Glass Ceiling index van het tijdschrift The Economist ontdekte. Daarmee werd haar vooruitzicht voor gelijke kansen op de werkvloer teniet gedaan. Voor It’s raining Women reisde ze in vijf jaar de wereld rond om het merkwaardige en complexe glazen plafond te onderzoeken.

Soppela volgt programmadirecteur Rebecca Burke, die in een juridische strijd belandt nadat ze erachter kwam dat haar voormalige mannelijke collega’s in vergelijkbare functies bijna twee keer zoveel verdienden als zij. Rebecca’s geschiedenis wordt verweven met Mari’s ontmoetingen met andere vrouwen die hun eigen glazen plafond hebben doorbroken of nog proberen te doorbreken.

Voor de film zal Karlijn Straver een inleiding geven en na de film leidt Jasmijn Derckx een Q&A met de filmmaker Mari Soppela.

Sprekers

Jasmijn Derckx is auteur, bedrijfskundige en reisjournalist. Haar focus ligt op ‘empowerment’ en ‘de kracht van eigen regie’. Zij zoekt naar de diepere lagen van een verhaal.

Karlijn Straver is programmamanager Werk bij WOMEN Inc. en zet zich in voor een inclusieve arbeidsmarkt. Dit doet zij door middel van grootschalige projecten voor én met werkgevers over thema’s zoals gelijke beloning en representatie, en met de training en advies tak van de organisatie: LOKET Inc.

Mari Soppela is filmmaker, crossmediakunstenaar en -ontwerper afkomstig uit Finland, maar sinds 1991 woonachtig en werkend in Nederland. Haar films zijn onder andere Mother Land (2021), Who the Devil Can See in the Dark (2015) en Home Recordings (2008).

In De Koninklijke Republiek krijgt de Spaans-Nederlandse filmmaker Carmen Cobos exclusief toegang tot een groep musici binnen het Koninklijk Concertgebouworkest: de slagwerk- en paukensectie. Ze spelen een ondersteunende rol, maar zijn absoluut onmisbaar. Nooit in de schijnwerpers, het publiek merkt ze vooral op tijdens luide muziekpassages. Maar er schuilt meer achter deze getalenteerde mannen dan je op het eerste gezicht zou denken. De vaardigheden van deze groep zijn zo divers en uniek, dat in het 135-jarig bestaan ​​van het orkest slechts 26 musici virtuoos genoeg werden geacht om deel uit te kunnen maken van dit team. Hun speciale status geeft ze de vrijheid om hun eigen instrumenten te kiezen, hun eigen ruimte te beheren en de muziek op hun eigen manier te interpreteren. Daarom noemde de wereldberoemde dirigent Bernard Haitink ze “De republiek van het het slagwerk”. Het is een genoegen om de groep te leren kennen via deze prachtig vormgegeven documentaire. Om te ontdekken hoeveel ze van hun vak houden, hoeveel ze om hun instrumenten geven en hoezeer ze hun onderlinge verbondenheid waarderen. Maar de aankomende pensionering van de eerste paukenist dreigt hun verworven bestaan ​​te verstoren. Een nieuw groepslid, dat hen op alle niveaus moet matchen, moet worden gevonden, wat extra druk voegt aan een seizoen dat al is ontsierd door Covid-19 en geannuleerde concerten. Boeiend en onderhoudend, De Koninklijke Republiek is een feelgoodfilm over vriendschap, vakmanschap en muziek.

De 90-jarige architect Herman Hertzberger heeft een rijk werkzaam leven geleid. Al op jonge leeftijd verwierf hij internationale bekendheid als belangrijk vertegenwoordiger van de architectuurstroming structuralisme. Zijn gebouwen en ideeën zijn wereldberoemd en worden nog altijd bewonderd en bestudeerd. Hertzberger: ‘Ik heb nooit echt een idee gehad in de zin dat van boven iets tot mij is gekomen. Ik geloof daar niet in. Ik bouw voort op wat ik om mij heen zie en hoor. In mijn studietijd leerde ik vooral om goed te kijken en hard te werken, om zo tot iets te komen. Dat ben ik mijn hele leven blijven doen.’

In de documentaire The Proof of the Pudding leren we Herman kennen als een gedreven, humoristisch en bescheiden mens. Nog altijd ontwerpt hij mee aan de projecten van zijn bureau AHH, geeft hij lezingen en werkt hij aan boeken om zijn visie op de rol van architectuur voor mens en samenleving uiteen te zetten. Herbergzaamheid en vrijheid zijn voor hem sleutelbegrippen. ‘Als architect maak je ruimte voor mensen waarin ze zich thuis kunnen voelen, waarin ze veilig en vrij kunnen zijn. En het contact tussen mensen kun je stimuleren.’ Het meest iconische gebouw van Herman Hertzbergers sociale visie, het voormalige Centraal Beheer-kantoor in Apeldoorn uit 1972, staat al jaren leeg en verloedert langzaam maar zeker. De documentaire volgt Herman en zijn opvolger bij AHH, Laurens Jan ten Kate, in hun strijd om een geslaagde transformatie tot woningen tot stand te brengen. Een transformatie die Herman altijd voor ogen heeft gehad. ‘Het is van meet af aan het idee geweest dat die ruimteeenheden geschikt zouden zijn voor een andere invulling. Dat is de gedachte van het structuralisme, dat je iets maakt wat zich leent om op verschillende manieren gebruikt te worden.’ In de documentaire noemt Herman de transformatie van Centraal Beheer ‘the proof of the pudding’. Maar de werkelijkheid blijkt weerbarstiger. Hermans idealisme botst met het hedendaagse rendementsdenken dat ruimte vooral als winstgevende vierkante meters ziet en niet zozeer als een ontmoetingsplek voor mensen. Daar is Herman niet naïef in, maar wel vasthoudend. ‘Als architecten kunnen we een bijdrage leveren aan een herbergzame wereld. Een kleine bijdrage weliswaar, maar we moeten het wel doen.’