God bleek onontkoombaar

Wat als je vaker dan alleen met kerst naar de kerk wil?

Schrijver Stephan Sanders ging vijf jaar geleden voor het eerst in veertig jaar weer naar de kerk. Dat was de aanzet tot een hernieuwde liefde voor het katholieke geloof. Die wending tot religie zorgde voor onbegrip en schaamte, bij zijn omgeving én bij hemzelf. Zijn boek Godschaamte is het resultaat van een poging om die gevoelens te duiden. Vanavond praten we met Sanders en anderen over het ongemak dat komt kijken bij actieve geloofsbelijdenis.  

Toen Sanders – intellectueel, homoseksueel en uit seculiere kringen – zijn geloof deelde met zijn familie en vrienden, stonden die niet te juichen, maar ze wezen hem ook niet af. Hij stuitte vooral op een muur van zwijgzaamheid: mensen vonden het lastig om over het onderwerp te praten. Uit schaamte, concludeerde Sanders, een gevoel dat hij herkende van zichzelf.

Sanders onderscheidt drie soorten schaamte die gepaard gaan met de omarming van zijn geloof. Ten eerste is er de sociale schaamte die hij ervoer: hoe leg je aan een seculiere tot uitgesproken atheïstische omgeving uit dat je in God gelooft? Daarnaast ervoer hij schaamte tegenover zichzelf, omdat het geloof botste met zijn eigen ideaalbeeld van onafhankelijkheid. Bovendien voelde Sanders ook schaamte in zijn contact met God. Is hij het geloof wel waardig? Over deze drie aspecten van zijn bekering praten we met hem en verschillende andere (ervarings-)deskundigen op dit gebied.