De Jordaanse wet is duidelijk: mocht de echtgenoot van een vrouw overlijden en zij heeft geen zoon, dan heeft de familie van de overledene recht op een deel van diens nalatenschap. Dat is precies wat Nawal overkomt; haar man is nog maar net overleden, of ze raakt verwikkeld in een juridische strijd met haar zwager Rifqi, die claimt nog geld van zijn broer te krijgen en nu dus van haar. Als ze zou verliezen, heeft dat verstrekkende gevolgen voor haar en haar dochter. Ten einde raad beweert ze zwanger te zijn – dat biedt haar tenminste negen maanden respijt.

Dit sociaal-realistische speelfilmdebuut van Amjad Al Rasheed is een krachtige aanklacht tegen de systematische onderdrukking van meisjes en vrouwen in Jordanië. En hij weet waarover hij het heeft, want hij heeft van dichtbij gezien hoe een naast familielid in een vergelijkbare situatie belandde. Het is de eerste Jordaanse film ooit die op het filmfestival van Cannes zijn première beleefde.

Het is 1995. Shayda woont in Australië, ergens op een geheime locatie in een opvanghuis voor vrouwen. Ze is uit haar geboorteland Iran gevlucht, omdat ze in alle vrijheid zelf haar leven wil bepalen, en dat wil ze ook voor haar 6-jarige dochtertje Mona. Maar haar gewelddadige man Hossein gunt haar die vrijheid niet en daarom wil ze niets meer met hem te maken hebben. Een rechter bepaalt echter anders en geeft hem bezoekrecht. Shayda is bang dat hij via Mona misschien het adres van het opvanghuis kan achterhalen, of erger nog, dat hij het meisje mee zal nemen naar Iran.

De debuterende Iraans-Australische regisseur Noora Niasari baseerde het door haarzelf geschreven scenario op eigen ervaringen, wat resulteerde in een waarachtig en hartverscheurend portret van een vrouw die strijdt voor het recht te leven zoals zij zelf wil. Zar Amir Ebrahimi, in Cannes bekroond voor haar rol in Holy Spider, levert met haar vertolking van Shayda opnieuw een topprestatie.

Twee zussen reizen van Costa Rica naar Panama om daar hun vader te ontmoeten, de man die lang geleden zijn gezin verliet. De twee zijn nogal verschillend: de 17-jarige Marina is spontaan en uitgesproken, terwijl de 14-jarige Luna juist heel introvert is, een karakterverschil dat regelmatig voor frictie zorgt. Eenmaal aangekomen worden ze liefdevol ontvangen door Mafer, een vriendin van hun moeder. Het is warm en zonnig, ideaal om te gaan skateboarden in het park, waar ze ook andere jongeren leren kennen. Luna kust voor het eerst een jongen, maar ze vindt het niks. Met een van de skaters beleeft ook Marina een zomerliefde en dat ergert Luna enorm, want haar zus heeft thuis al een vriendje. Niemand heeft het nog over de vader. 

De Panamese regisseur Kattia G. Zúñiga schreef zelf het scenario voor dit warme coming-of-age-verhaal, haar speelfilmdebuut. Ze baseerde het op haar herinneringen aan een reis die zij als tiener met haar zus maakte.

De 22-jarige Koerdisch-Duitse Elaha (Bayan Layla) is een moderne en onafhankelijk vrouw. Ze staat op het punt te gaan trouwen, maar er is één groot probleem: ze is geen maagd meer. Als haar toekomstige echtgenoot dat in de huwelijksnacht zou ontdekken, zou ze niet alleen haar familie te schande maken, ze zou ook zelf in grote problemen kunnen komen. Ze zou het maagdenvlies operatief kunnen laten herstellen, maar dat is een ingreep die zo’n € 3000 kost, geld dat ze niet heeft. Waarom en voor wie zou ze het ook moeten doen, vraagt ze zich af.

Waarom mag een man vóór zijn huwelijk wel meerdere seksuele partners hebben, terwijl een vrouw alleen met haar echtgenoot het bed mag delen? En hoe moet je je als (religieuze) Koerdische gedragen in een land met een vrijere seksuele moraal? Het zijn deze vragen die regisseur Milena Aboyan, een Jezidisch-Koerdische, geboren in Armenië, in dit zelfgeschreven filmdebuut aan de orde stelt.

Iman uit Teheran is een professioneel worstelaar, die ook uitkomt voor het Iraanse nationale team. Toch ontvlucht hij zijn land, samen met zijn vrouw Maryam en zijn twee dochters. Ze belanden in het noorden van Zweden, waar Iman aan de kost komt als pizzabezorger – op een sneeuwscooter. De asielprocedure verloopt moeizaam, een verblijfsvergunning heeft het gezin nog altijd niet gekregen. Als hij hoort dat topsporters misschien dispensatie kunnen krijgen, sluit hij zich aan bij een worstelclub, zeer tegen de zin in van zijn vrouw. Zij mist haar werk als pianolerares, de kinderen missen hun vriendinnen. Waarom is Iman gevlucht?

De Zweeds-Iraanse regisseur Milad Alami heeft in zijn tweede, zelfgeschreven film het worstelen een prominente plek in het verhaal gegeven; niet alleen als symbool voor het gevecht dat mensen dagelijks moeten leveren, zeker in het onvrije Iran, maar ook om stereotiepe ideeën over mannelijkheid ter discussie te stellen. Met Payman Maadi, bekend van de Iraanse Oscarwinnaar A Separation, als Iman.

In de jaren 70 studeert de Iraanse Zahra medicijnen in Boekarest. Al snel raakt ze goed bevriend met een studiegenoot, de Roemeense Maria. Als in 1979 de Iraanse Revolutie uitbreekt, keert Zahra terug naar Iran, hopend bij te kunnen dragen aan politieke en sociale veranderingen. Er verandert inderdaad veel, zij het dat het er vooral voor vrouwen niet beter op wordt. Zahra zal nooit terugkeren naar Roemenië. Maar de vriendschap is niet voorbij; in de decennia die volgen, schrijven ze elkaar veel, brieven over de onrust in hun landen en de positie van vrouwen, maar ook over de gevoelens van diepe genegenheid die ze voor elkaar koesteren.

Aan de hand van uniek archiefmateriaal en de brieven vertelt regisseur Vlad Petri het verhaal van de twee vrouwen. Het archiefmateriaal is echt, de brieven zijn het werk van Petri zelf en zijn coscenarist Lavinia Braniște. Zo laat Petri documentaire en fictie heel organisch in elkaar vervloeien. Bekroond met de FIPRESCI Award bij de afgelopen Berlinale.

De Iraanse wet schrijft voor dat jongens en meisjes strikt gescheiden onderwijs moeten volgen. Er wordt een uitzondering gemaakt voor de kleuterschool; daar zitten jongen en meisjes wel door elkaar. De zesjarige Roham, die in het laatste jaar van de kleuterschool zit, begint nieuwsgierig te worden naar intieme relaties. De schooldirecteur huurt daarop een geestelijke in om de kinderen de juiste ethische en religieuze normen bij te brengen; een opmaat naar hoe hun leven er later uit zal zien. Maar Roham blijft nieuwsgierig en ontdekt duistere geheimen in het leven van pestkop Azad en het stille meisje Rana.

Na Paat (2013) is dit de tweede speelfilm van de Iraanse filmmaker Amir Toodehroosta, een gevoelig verhaal waarin de onschuld van een kind botst met de rauwe werkelijkheid van volwassenen. Ook al vertelt hij het verhaal door de ogen van de kinderen, het wordt duidelijk dat alles draait om de tegenstelling tussen vrijheid en verstikkende staatscontrole.

In our newsletter we mentioned 16 September as screening date, this was a typo. Unfortunately, Abigail Disney won’t be coming due to personal circumstances. The screening will still take place.

In The American Dream and Other Fairy Tales filmmaker and great-niece of Walt Disney, Abigail Disney, delves into America’s inequality crisis, exploring the struggles of low-wage workers and the transformation of modern capitalism. The film weaves together Abigail’s family story, interviews with Disneyland workers, and expert commentary, as the film unveils the complex interplay between corporate power, racism, and the elusive American Dream.

The screening will be followed by a conversation with professor of Ethics of Institutions Ingrid Robeyns. Can institutions like The Happiest Place On Earth really change? And what ethical considerations and moral responsibilities should big corporations embrace in their pursuit of a more just society?

De Nederlandse studente Tanja Nijmeijer wordt tijdens haar stage, eind jaren 90 in Colombia, geconfronteerd met de politieke onrust in het land. Ze is geschokt door het onrecht dat ze aantreft en sluit zich na haar studie aan bij de FARC, op dat moment het grootste guerrillaleger ter wereld.

Ze weet zich snel op te werken binnen de organisatie en wordt uiteindelijk ingezet bij de vredesonderhandelingen waar ze een sleutelrol speelt in het bereiken van een vredesakkoord. Een hereniging met haar familie wordt Tanja tot op de dag van vandaag nog altijd ontnomen, zelfs nu de rust in Colombia is teruggekeerd, omdat ze nog altijd op de internationale opsporingslijst van Interpol staat. Een fascinerend verhaal van een jonge vrouw die voor haar idealen geen gevaar uit de weg ging.

De Iraanse wet schrijft voor dat jongens en meisjes strikt gescheiden onderwijs moeten volgen. Er wordt een uitzondering gemaakt voor de kleuterschool; daar zitten jongen en meisjes wel door elkaar. De zesjarige Roham, die in het laatste jaar van de kleuterschool zit, begint nieuwsgierig te worden naar intieme relaties. De schooldirecteur huurt daarop een geestelijke in om de kinderen de juiste ethische en religieuze normen bij te brengen; een opmaat naar hoe hun leven er later uit zal zien. Maar Roham blijft nieuwsgierig en ontdekt duistere geheimen in het leven van pestkop Azad en het stille meisje Rana.

Na Paat (2013) is dit de tweede speelfilm van de Iraanse filmmaker Amir Toodehroosta, een gevoelig verhaal waarin de onschuld van een kind botst met de rauwe werkelijkheid van volwassenen. Ook al vertelt hij het verhaal door de ogen van de kinderen, het wordt duidelijk dat alles draait om de tegenstelling tussen vrijheid en verstikkende staatscontrole.