Na een vastgelopen filmproject vraagt fotograaf en documentairemaker Isabelle Renate la Poutré zich af: ‘Werkt mijn hoofd soms anders dan dat van anderen?’ Ze leest een blogpost over vrouwen met autisme en dan begint er iets te dagen.

In de documentaire Inside Aut gaat Isabelle vol overgave en met humor op zoek naar de waarheid. Ze leest zich suf, luistert podcasts en interviewt andere vrouwen over dit onderwerp. De eerlijke en soms pijnlijke gesprekken met haar omgeving maken langzaamaan duidelijk hoe haar hoofd werkt. Wanneer ze tot slot in haar eentje naar IJsland afreist valt alles op zijn plek.

Na de film gaan we in gesprek met de hoofdpersonage/regisseur van de film Isabelle Renate la Poutré.

Uit angst voor de apocalyps gaat een verzekeringsagent het bos in voor een solo-jachtexperiment. Onheilspellende hedendaagse morality tale toont de onmacht van een vader die niet voldoet aan het beeld dat de samenleving heeft van een man.

Verzekeringsagent Joe vraagt zich af of hij eigenlijk wel voor zijn gezin kan zorgen als zich een ramp zou voltrekken. Om voor zichzelf te bewijzen dat hij heus wel wat in zijn mars heeft, leent Joe de jachtuitrusting van zijn maat. Hij gaat het bos in om een hert te vangen, maar in plaats van de trekker over te halen, raakt hij in tweestrijd. Joe wordt vervolgens verteerd door zijn onmacht als man en probeert genoegdoening te vinden – tevergeefs.

Na The Killing of Two Lovers duiken schrijver/regisseur Robert Machoian en acteur Clayne Crawford opnieuw in de wereld van de mannelijkheid – een doolhof zo blijkt. Hun mannen voelen zich een beetje verloren en vinden het moeilijk om hun plaats in de samenleving te vinden.

Het uitgeklede scenario roept een sluimerend onbehagen op, vakkundig ondersteund door een onheilspellende soundscape en Oscar Ignacio Jiménez’s opmerkelijke vierkante kadrering in 4:3-ratio.

Nadat haar moeder bij een ongeluk is omgekomen, verhuist de getraumatiseerde Rebecca met haar vader Michael naar Jeruzalem. Michael is zelf ontroostbaar, maar wil dat zijn dochter een nieuw leven begint in de stad. Het jonge meisje kan haar moeder echter niet vergeten en het lukt haar niet het verleden los te laten. De spanning tussen vader en dochter neemt toe als Rebecca ontdekt dat er nog een meisje van haar leeftijd in het huis woont.

Keiko is een jonge vrouw met een gehoorbeperking en maar één droom: professioneel bokser worden. Ondanks de grote uitdaging spendeert ze elke vrije minuut in de ring, waar ze dankzij haar toegewijde coach haar mannetje staat.

Maar wanneer haar vertrouwde boksclub dreigt te sluiten vanwege de pandemie en de kwakkelende gezondheid van haar coach, maakt een angst zich meester van Keiko. Haar grootste obstakel blijkt niet haar volgende gevecht, maar om zichzelf en haar drijfveer te begrijpen. Small, Slow but Steady is een intiem portret van een eigengereide jonge vrouw op zoek naar haar wilskracht om te boksen.

Regisseur Shô Miyake baseerde zijn film losjes op de autobiografie van Keiko Ogasawara, de eerste professionele vrouwelijke bokser met een gehoorbeperking in Japan. Zijn op prachtig 16mm geschoten karakterstudie werd door Kinema Junpo uitgeroepen tot beste Japanse film van 2022 en won CinemAsia’s Jury Award in 2023.

In waterstad Venetië hebben opgeschoten tieners als Daniele geen opgevoerde brommers maar razendsnelle speedbootjes, ‘barchini’ – die zijn hun alles. Sfeervolle, hyperrealistische film beweegt van een dromerig begin naar een operatesk slotakkoord.

In Venetië speelt het hele leven zich op het water af. De gespierde, zongebruinde jongens bekrassen de houten meerpalen van de stad met hun initialen en de maximumsnelheden die ze uit hun machines hebben weten te persen. Daniele is een van deze jongens, afkomstig van het eilandje Sant’Erasmo, aan de rand van de laguna van Venetië. Het is slechts een steenworp verwijderd van het toeristische oude centrum, maar toch een compleet andere wereld. De lome zomerdagen brengt hij door met zijn maten op hun bootjes, met een constante soundtrack van dreunende beats, of met zijn vriendin, terwijl hij aan zijn buitenboordmotor sleutelt.

Het zwijgzame poseren van de jongens onderling staat in schril contrast met de tastende intimiteit van het jonge stel. Wat realistisch begint, als documentaire of hyperrealistische fictie, explodeert in een operatesk slot rond een gewelddadig en tot mislukken gedoemd inwijdingsritueel.

Onderdeel Venice Horizons competitie (filmfestival van Venetië).

In de inspirerende en empathische documentaire Clean volgen we de buitengewone Sandra Pankhurst, een transgendervrouw met haar eigen schoonmaakbedrijf.

Sandra en haar team maken de plekken schoon waar anderen hun handen niet aan willen branden, zoals plaatsen delict, zelfmoordlocaties en de huizen van mensen met een verzamelstoornis. Ze doen dit moeilijke werk zonder oordeel en met kameraadschap en humor, en geven zo hun klanten hoop. Maar als Sandra door ziekte haar geliefde bedrijf moet verlaten, besluit ze haar traumatische verleden onder ogen te zien en gaat ze op zoek naar haar biologische moeder.

Wie de man, de regisseur en zijn omgeving wil leren kennen, zal veel plezier beleven aan Thomas von Steinackers portret van Werner Herzog, “de laatste Duitse Romanticus”.

Werner Herzog is een fenomeen, regisseur van onvergetelijke klassiekers over kleine mensen met grootse verlangens, filmer die steeds de macht van de natuur over de mens benadrukt, cultfiguur. Thomas von Steinacker filmde een indringend portret. Z’n eerste (korte) film maakte hij in 1962 – met een van de Münchense filmacademie gestolen camera – , zijn nieuwste productie staat alweer op stapel. Werner Herzog (1942) gaat tot zijn laatste snik door met filmen, en wat hem daartoe drijft probeert Von Steinacker te vangen in zijn portret van een fenomeen. Met interviews met collega-regisseurs als Chloé Zhao, Neue Deutsche Film-generatiegenoten Volker Schlöndorff en Wim Wenders, aangevuld met gesprekken met Herzogs echtgenote Lena en acteurs als Nicole Kidman en Christian Bale, met – verrassend – performer Patti Smith ook in de rij geïnterviewden.

Zakenman Fitzcarraldo (Klaus Kinski) wil een operahuis laten bouwen in het Peruaanse regenwoud – om bij zijn kavel te komen laat hij een stoomboot over de heuvels trekken. De levensgevaarlijke krachttoer werd zonder trucage gefilmd. Het is een plan dat anderen voor waanzinnig zouden houden.

Herzog en Kinski zijn opnieuw tot elkaar veroordeeld. Peru, begin 20ste eeuw: zakenman Brian Sweeney Fitzgerald, bijgenaamd ‘Fitzcarraldo’, is gek van opera, en in het bijzonder van de wereldberoemde tenor Enrico Caruso. Voor hem wil hij, midden in het regenwoud, een operahuis laten bouwen. Om het benodigde geld te verzamelen koopt Fitzcarraldo een kavel voor een rubberplantage en scheept zich in op een stoomboot naar het oerwoud. Dat is, in een paar regels, het verhaal van Fitzcarraldo, een man die niet alleen zijn dromen droomt maar ze ook tot werkelijkheid wil maken, tegenslagen niettegenstaande. Een typisch Herzog-personage dus, op maat gesneden voor Herzogs ‘liebster Feind’, Klaus Kinski. (De twee stonden elkaar ook bij de opnamen van andere producties – Aguirre…, Nosferatu…, Woyczek en Cobra Verde – naar het leven, Herzog dreigde zelfs een keer Kinski neer te schieten.) 

De film waarmee regisseur Werner Herzog faam verwierf: een groep Spaanse veroveraars op zoek naar El Dorado, onder leiding van de waanzinnige kapitein Aguirre, gespeeld door Klaus Kinski is de onvergetelijke Aguirre, de conquistador die El Dorado wil vinden in het Zuid-Amerikaanse regenwoud.

Geen filmnaslagwerk laat het onvermeld: Herzogs Aguirre, der Zorn Gottes staat in dezelfde lijn als Stanley Kubricks 2001: A Space Odyssey en Francis Ford Coppola’s Apocalypse Now: grote films, waarvoor de regisseurs tot het uiterste gingen om ze te realiseren. Zijn film – waarvoor cast en crew evenveel ontberingen leden als de fictieve personages – laat je de woestheid en de kracht van het tropisch woud ervaren. Woest is ook Aguirre, huiveringwekkend overtuigend gespeeld door Kinski met zijn wijd opengesperde blauwe ogen, en onderhuids dreigend de soundtrack met natuurgeluiden en composities van de Duitse krautrockband Popol Vuh.

Maar liefst drie prijzen in Cannes ontving Werner Herzogs interpretatie van het Kaspar Hauer-verhaal, over een jongeman die niet kan spreken of lezen – wie is dit ‘natuurkind’?

Het is een raadselachtig verhaal: op een dag wordt in een van de straten van Nürnberg een jongeman gevonden, gestoken in lompen, die niet kan spreken of lezen. In zijn hand een brief met zijn naam, Kaspar Hauser. Kaspar wordt als freak tentoongesteld in het circus – in 1828 gaat men niet zachtzinnig om met mensen die afwijken van de norm -, totdat de geleerden zich over de jongen buigen. Ze willen de mens in de natuurstaat bestuderen: heeft hij een godsbegrip? Moreel besef? En hoe snel kun je iemand die in een kelder is gehouden, gevoed door een man met een masker voor, socialiseren?