Publieke intellectuelen: J.L Heldring

52 jaar lang maakte zelfbenoemd conservatief Jérôme L. Heldring met zijn tweewekelijkse column in de Rotterdamse Courant en later het NRC Handelsblad ministers zenuwachtig. Met zijn scherpzinnige stijl won hij menig lezer voor zich en verwierf hij publieke invloed in belangrijke kringen. Zo was hij onderdeel van de Tafelronde, een genootschap waar oud-premiers, bankiers en ondernemers elke vijf weken met in kasteel De Wittenburg bij elkaar kwamen voor een informeel diner. Heldring was een van de bekendste en invloedrijkste conservatieve denkers van Nederland, en drukte met zijn werk zijn stempel op het conservatisme van de 20^e eeuw.

Heldring was een van de eersten in Nederland die zichzelf een conservatief noemde. Hij stelde: ‘In Nederland bestaan helemaal geen conservatieven. Mensen die het zijn, noemen zich anders en mensen die zich zo noemen, zijn het niet’. Waarom is het conservatisme altijd een ongrijpbare ideologie gebleven, wanneer ben je een conservatief en welke invloed heeft de visie van Heldring op het conservatisme vandaag de dag? Prof. dr. Remieg Aerts geeft deze editie van Publieke Intellectuelen een lezing over Heldring en het Nederlandse conservatisme, dat nooit een politieke partij heeft gevormd, maar toch te herkennen is in een duidelijk intellectueel milieu. Daarna opent het gesprek tussen hem en andere sprekers.

Over Publieke intellectuelen

In Publieke intellectuelen serie vragen we denkers van nu om een nieuw essay te schrijven over het werk van een intellectueel uit de twintigste eeuw. Welke rol had Ethel Portnoy als publieke intellectueel, en wat kunnen wij nog steeds van haar leren? Schrijver Marja Pruis werpt deze avond een nieuw licht op haar werk.

Over conservatisme

Conservatisme is een politieke en sociale ideologie die traditie, orde en gezag benadrukt. Het wordt vaak geassocieerd met het behoud van bestaande instellingen en verzet tegen verandering of vernieuwing. Jerome Heldring, een bekend vertolker van conservatief geluid in Nederland, beschreef conservatisme als een reactie op overdreven optimisme over mens en maatschappij. Hij stelt dat het een meer pessimistische kijk op de samenleving is die rekening houdt met het menselijk tekort en meer oog heeft voor de tragiek van het leven. Het is een gedachte die afwijkt van de algehele opvatting dat conservatisme anti-progressief is.